درس‌هایی که از کووید گرفتیم

درحالی‌ که بسیاری از ما دوست داریم چالش‌های چند سال گذشته را پشت سر بگذاریم اما آنچه در مورد سیستم‌های غذایی در طول سال‌های همه‌گیری بیماری کووید-19آموخته‌ایم را نمی‌توان به‌دست فراموشی سپرد.
 همه‌گیری کووید-19به ما نشان داد که زنجیره‌های تأمین جهانی چقدر شکننده هستند و برای اطمینان از انعطاف‌پذیری در سیستم‌های غذایی خود، باید از سیستم جهانی به سیستم محلی تغییر وضعیت بدهیم. کمبود مواد غذایی که در طول همه‌گیری دیده ‌شد و همچنین مشکلات عرضه ناشی از معضلات بسیار، بر اهمیت ایجاد یک سیستم غذایی انعطاف‌پذیر تأکید می‌کند. درحالی‌ که مسئله امنیت غذایی به یک رویکرد مشترک نیاز دارد، راه‌حل‌های فناوری برای تقویت سیستم‌های غذایی محلی در بسیاری از کشورهای جهان نیز وجود دارد.
این شامل روش‌های کشاورزی در محیط‌های کنترل‌شده (CEA) می‌شود. چه در مناطق شهری و چه در مناطق روستایی، CEA مردم را قادر می‌سازد تا مواد غذایی را در زمین و در مکان‌های متنوع‌تری پرورش دهند و این فرصت را برای تولیدکنندگان فراهم می‌کند که محصولات خود را نزدیک‌تر به مصرف‌کنندگان قرار دهند. این موضوع شامل روش‌های تولید مانند سیستم‌های آبزی‌پروری درون‌زمینی، گلخانه‌ها و مزارع عمودی است.
 درحالی‌که امکان دارد یک راه‌حل جامع کمی دور به‌نظر برسد اما می‌توان انتظار داشت که طی سال‌های آینده شاهد گام‌های بیشتری در این راستا باشیم. در میان چالش‌های کنونی جهان، درس دیگری که باید از همه‌گیری کووید-19گرفته شود، روشی است که در یک زمان دشوار برای تحقق غیرممکن‌ها شکل گرفت؛ از ساختن یک سیستم غذایی انعطاف‌پذیر گرفته تا استفاده از فناوری‌های نوآورانه. این جنبش‌ها در سطح صنعت زمانی بیشترین موفقیت را خواهند داشت که این بخش‌ها با هم متحد شود؛ اتحاد بین صنعت و فناوری. ما باید به‌کار باهم، به اشتراک گذاشتن ایده‌ها و نوآوری‌ها ادامه دهیم تا اطمینان حاصل کنیم که غذا نه‌تنها سالم و پایدار است بلکه برای همه مقرون به‌صرفه و در دسترس خواهد بود.
فراموش نکنیم که «غذای آینده» باید با محصولاتی طبخ شود که کمترین هزینه و زمان را به‌خود اختصاص داده‌اند. این مهم، تنها با استفاده از فناوری و به‌کارگرفتن روش‌های نوین ابداعی صورت خواهد گرفت. مانند خانه‌های آپارتمانی، مزارع نیز باید به سمت طبقاتی‌شدن پیش بروند. برای تأمین پروتئین مورد نیازمان، باید به فکر روش‌هایی غیراز دامداری و پرورش طیور و آبزیان به روش‌های کنونی بود. دیگر نمی‌شود برای رسیدن به مواد اولیه، مقدار زیادی آلودگی را وارد محیط‌زیست کرد.