به کشورم تعصب دارم

لیلی خرسند

خوشحال است و این خوشحالی‌اش بیشتر از اینکه به‌خاطر خودش باشد، به‌خاطر دیگران است؛ به‌خاطر دخترانی که پشت سر او مانده‌اند و رسیدن را غیرممکن می‌دانند. ناهید کیانی غیرممکنی را ممکن کرده و به همه راه موفق شدن را نشان داده است. او نخستین مدال طلای جهانی را در تاریخ ورزش برای زنان ایران گرفته و این اعتمادبه‌نفس را هم به‌خودش و هم به بقیه داده که می‌شود این مدال را تکرار کرد و به بهتر از اینها هم رسید؛ به مدال طلای المپیک. کیانی که بازی‌های المپیک توکیو را با خاطره تلخی ترک کرد، حالا باور دارد که می‌تواند پاریس را به شهر رویایی خودش تبدیل کند؛ همانطور که چندی پیش در باکو روی سکوی اول تکواندوی جهان رفت.
 
  چند روز از قهرمانی در مسابقات جهانی گذشته. به این مدال چه نگاهی دارید و قرار است از این به بعد چه اتفاقی بیفتد؟
خیلی خوشحالم و بیشتر از همه به‌خاطر این خوشحالم که برای نخستین بار این مدال به‌دست آمده و راه برای بقیه دختران باز شده است. الان خیلی‌ها می‌توانند به این باور برسند که رسیدن به مدال جهانی دور از دسترس نیست. این مدال، مرا به یک‌قدمی المپیک پاریس رساند و تقریبا سهمیه‌ام قطعی است. حالا دیگر مهم نیست در مسابقات قاره‌ای چه اتفاقاتی می‌افتد. 5نفر اول رنکینگ مستقیم سهمیه می‌گیرند و من نفر چهارم هستم. تا 6ماه مانده به شروع المپیک سهمیه‌ها بسته می‌شود. تا آن موقع سعی می‌کنم جایگاهم را ارتقا بدهم تا در المپیک قرعه خوبی داشته باشم.
  این مدال انتظارات را بالا می‌برد. شاید حداقل توقع این باشد که در المپیک روی سکو بروید.
من انتظارات را کنار می‌گذارم و خود واقعی‌ام را می‌بینم. باید ببینم ناهید کیانی چه توانایی‌هایی دارد. اگر انتظارات را ببینم باید برای برآوردن آنها بجنگم و این فشار روانی را روی من زیاد می‌کند و عملکردم را پایین می‌آورد. همه تمرکزم را روی خودم و توانایی‌هایم می‌گذارم. وقتی این کار را بکنم، ناخودآگاه به انتظارات هم می‌توانم پاسخ خوبی بدهم.

  قبل از اینکه به مسابقات جهانی بروید، برای طلا هدف‌گذاری و برنامه‌ریزی کرده‌ بودید یا اینکه تمرین می‌‌کردید و فقط آرزو داشتید که این مدال را بگیرید؟
قطعا هدف‌گذاری داشتیم و فقط آرزو نبود. قبل از اینکه پا به مسابقات بگذارم، قهرمان جهان شده بودم. من در ذهنم و در تمریناتم ایمان پیدا کرده بودم که می‌توانم به این مدال برسم. در اردوهای تیم ملی و بالای تختم نوشته‌ بودم که طلای جهان برای ناهید است و هیچ‌کس جز او لایق این مدال نیست. انرژی این جمله و خودباوری من به ثمر نشست. چند روز پیش مصاحبه سال گذشته‌ام را می‌دیدم. در کمتر از یک سال به نیمی از حرف‌هایی که زده بودم، رسیده‌ام. هیچ‌چیز نشدنی نیست. باید بخواهی و تلاش کنی.

  تغییرات در کادر فنی به‌خصوص در ورزش‌های انفرادی، هم می‌تواند تأثیرات مثبت روی ورزشکاران بگذارد هم تأثیرات منفی. به‌نظر می‌رسد این تغییرات به نفع شما شد.
هر کسی که حتی یک لحظه چیزی به من یاد داده و از کنارم عبور کرده، من قدردان او هستم چه برسد به مربیان تیم ملی. فکر می‌کردم بعد از حضور استاد مداح در کادر فنی به زمان زیادی نیاز داشته باشم تا با او هماهنگ شوم اما خیلی زود این اتفاق افتاد. استاد روانشناس خیلی خوبی هم هستند. مرا خیلی زود آماده کردند و این اطمینان را دادند که توانایی رسیدن به قهرمانی جهان را دارم.
 
  در مسابقات قهرمانی جهان بزرگ‌ترین مانع را چه چیزی می‌دیدید، اسم حریفان یا خود مسابقه؟
مسابقات جهانی میدان خیلی بزرگی است. باید این مسابقات را تجربه کرده باشید تا متوجه شوید که من چه می‌گویم. ما در مسابقات دیگر هم با همین ورزشکاران مبارزه می‌کنیم ولی اسم این مسابقات بار روانی دیگری دارد و من این مسابقه را برای خودم بزرگ نکرده بودم. طوری رفتار می‌کردم انگار مسابقه‌ای است که قبلا آنجا بوده‌ام. به هرحال ما زنان قبلا هیچ طلایی نگرفته بودیم و کلا هم تکواندو 9سال مدال طلای جهانی نداشت. به همین دلیل فشار روانی بیشتر هم بود.

  وقتی روی سکو رفتید به چه چیزهایی فکر می‌‌کردید؟
به سختی‌ها، مشکلات و چالش‌هایی که داشتم. همه اینها از جلوی چشمانم رد می‌شد. حس آن لحظه حس خاصی بود. روی سکو به این جمله معروف رسیدم که به مو می‌رسد ولی پاره نمی‌شود.

   به المپیک هم فکر کردید؟
فکر کردم. اصلا فکر نمی‌‌کردم بتوانم از طریق رنکینگ سهمیه بگیرم. اتفاق خوشایندی بود و خیلی خوشحالم کرد.

  به اتفاقات المپیک قبلی و تلخی‌هایش چطور؟
نه. المپیک قبلی را فراموش کرده‌ام. بیرون آمدن از آن جو کار خیلی سختی برایم بود. ورزشکارانی که در این بازی‌ها مدال نمی‌گیرند، خیلی آسیب می‌بینند. من خیلی روی خودم کار کردم تا با اتفاقات توکیو کنار بیایم.

  به پاریس و مدالش هم فکر می‌کنید؟ از حالا بالای تخت چه چیزی برای المپیک نوشته‌اید؟
من قدم به قدم پیش می‌روم و به‌خاطر همین است که نتیجه می‌گیرم. اگر قرار باشد به یک تورنمنتی اعزام شوم به آن فکر می‌کنم نه به مسابقات جهانی، هر چند آن مسابقات برای اطرافیان اهمیت نداشته باشد. فعلا تمرکزم روی مسابقات دانشجویان جهان است، بعد بازی‌های آسیایی و... دوست ندارم از الان به المپیک فکر کنم و چیزی را برای خودم سخت کنم. البته که همه این مسیری که می‌روم به المپیک می‌رسد. بالای تخت و توی دفترم یادداشت‌هایی هم برای المپیک دارم. خدا را شکر به هر چیزی که تا به امروز نوشته‌ام و ته دلم بوده رسیده‌ام.

  الان چه خواسته‌ای ته دل شماست؟
مدال طلای المپیک.
 
  چند روز پیش مسئولان ورزش استان تهران با 5میلیون تومان از شما تقدیر کردند. از میزان پاداشی که دادند، دلخور شدید؟
بیشتر تعجب کردم. من به کشورم تعصب دارم و همه تلاشم این است که حالم خوب باشد و مدال بگیرم. توقع دارم که مسئولان ما ورزشکاران المپیکی را حمایت و رفاه نسبی را برایمان فراهم کنند.


مجموعه‌ای از اتفاقات است که باعث موفقیت می‌شود. تمرین و آرامش روانی باید داشته باشی. در یک سال گذشته من اینستاگرام و فضای مجازی را کنار گذاشتم که حتی یک خبر بد هم ناخواسته مرا به هم نریزد. تغذیه، بدنسازی، خواب، فشار روانی، حمایت خانواده، همراهی دوستان، مربی خوب و کادر کارآمد و...  لازم است، نمی‌شود تنهایی مدال جهانی گرفت. من روز آخر مسابقه داشتم و تشویق و حمایت تمام‌قد بچه‌ها هم خیلی مهم بود. همدلی تأثیر خودش را گذاشت.