خانه‌ای روی آب

بین قهرمان‌شدن در یک فصل از لیگ و رسیدن به موفقیت در چند فصل متوالی، تفاوت‌های زیادی وجود دارد. در فوتبال باشگاهی ایران اساسا به‌ندرت اتفاق می‌افتد که تیم‌ها روند مشخصی برای خودشان داشته باشند و ظرف چند سال این داشته‌ها را برای رسیدن به هدف تعیین‌شده حفظ کنند. در این زمینه می‌توان به پرسپولیس برانکو اشاره کرد که چند سال کمترین تغییر ممکن را داشت و بهترین نتایج را از آن خودش کرد یا به سپاهان که در 3فصل متوالی قهرمان لیگ برتر شد. شاید بهترین نمونه از این اتفاق برای باشگاهی مثل استقلال، در همان نخستین دوره‌های لیگ رقم خورد؛ وقتی که امیر قلعه‌نویی یک پروژه 3ساله را برای تیمش تعریف کرد و در پایان آن پروژه، توانست از استقلال یک قهرمان بسازد. استقلال سال‌های گذشته همواره از «ثبات» فراری بوده و به تغییر تکیه زده است.
آبی‌ها در این چند سال، کدام مربی را برای یک برنامه بلندمدت حفظ کرده‌اند؟ منصوریان و شفر که با نخستین نتایج ناامیدکننده برکنار شدند. استراماچونی هم با نخستین قسط‌های معوقه حقوقش از ایران رفت. باشگاه چندبار می‌توانست فرهاد مجیدی را نگه دارد اما مدیران استقلال هر بار نقشه دیگری می‌ریختند و با فرهاد خداحافظی می‌کردند. سرانجام وقتی که فرهاد مجیدی نتیجه گرفت و استقلال را به قهرمان لیگ تبدیل کرد، خودش تصمیم به جدایی گرفت. سؤال بزرگ اما اینجاست که چرا مدیران باشگاه اجازه دادند او به همین سادگی تیم را ترک کند؟ چرا مردی که هنوز یک فصل دیگر با استقلال قرارداد داشت، باید در مسیر جدایی قرار می‌گرفت؟
به شروع لیگ بیست‌و‌دوم برگردیم؛ باشگاه فصل را با آجورلو کلید زد، سپس فتح‌الله‌زاده مدیرعامل این تیم شد و بعد از آن دوران مدیریت حجت کریمی اتفاق افتاد. کدام باشگاه حرفه‌ای در فوتبال دنیا در طول یک فصل، 3مدیرعامل عوض می‌کند؟ آیا واقعا این تغییرات کمکی هم به استقلال کرده‌اند؟ آیا مشکلات مالی این تیم با این تغییرات گسترده حل شده است؟ از کادر مدیریت تا سرمربی و بازیکنان، همه‌‌چیز در استقلال شناور شده است؛ خانه‌ای روی آب که از فقدان ثبات رنج می‌برد.