مردم از ما 2قهرمانی آسیا می‌خواهند
امیرحسین اسفندیار، بازیکن تیم ملی والیبال از توقعی که مردم از ورزشکاران دارند می‌گوید و استرسی که این توقعات به بازیکنان می‌دهد
لیلی خرسند
یکی از لژیونرهای فصل پیش والیبال ایران امیرحسین اسفندیار بود. او برای تیم اورال‌اوفا روسیه بازی کرد و حالا با تجربه جدیدی در اردوی تیم ملی حاضر شده است. اسفندیار از سختی‌هایی که در لیگ روسیه داشته صحبت می‌کند ولی می‌گوید حاضر است که به این کشور و والیبالش برگردد. او از سال شلوغی که در انتظار تیم ملی است، حرف می‌زند، از توقعی که همه از تیم ملی دارند، از گرفتن 2جام آسیایی و رسیدن به المپیک پاریس.
تجربه جدیدی در لیگ روسیه داشتید، چطور بود؟
لیگ روسیه از لیگ‌های معتبر دنیاست ولی یکی دو سال است که به‌خاطر جنگ با اوکراین بعضی از کشورها روسیه را تحریم کرده‌اند. مثلا لهستان گفته بازیکنانش حق ندارند در لیگ این کشور بازی کنند. با این حال بازیکنان خارجی داشتند، بازیکنان آمریکایی، کانادایی و فرانسوی آمدند و من هم که بودم. لیگ روسیه لیگ پرفشاری است. وسعت این کشور زیاد است و برای اینکه از این شهر به آن شهر بروی، مجبوری پروازهای طولانی و سخت را تحمل کنی و 5تا 7ساعت باید روی هوا باشی. هفته‌ای 2بازی داشتیم. از نظر من شرایط خوبی بود ولی تقریبا از نیم‌فصل دوم تیم وارد بحران شد و مشکلاتی داشتیم. نتوانستیم خودمان را جمع کنیم و به نتیجه‌ای که دوست داشتیم برسیم.
آخر فصل از خودتان راضی بودید؟
من از عملکرد خودم راضی بودم. گفتم که لیگ روسیه لیگ سختی است و خستگی‌های زیادی دارد. با میلاد(عبادی‌پور) که صحبت می‌کردیم، می‌دیدیم که تقریبا لیگ روسیه هم‌سطح و شبیه لیگ لهستان است. بیشتر بازی‌ها پرفشار بود اما بازی‌هایی هم بود که فشار کمتری را متحمل می‌شدیم و می‌توانستیم بازی‌ها را ببریم. در کل تجربه خوبی بود.
حاضرید دوباره به روسیه برگردید؟
اگر پیشنهاد خوب بشود و من هم شرایط خوبی داشته باشم، دوست دارم دوباره آنجا بازی کنم.
چه چیزی در این لیگ به شما اضافه شد؟ والیبال اسفندیار رشد کرد؟
این را من نمی‌توانم بگویم. خودم حس می‌کنم در والیبالم تغییراتی ایجاد شده اما کادر فنی تیم ملی و مربیان من باید بگویند که والیبال من به کجا رسیده است.
روسیه کشور سردی است و می‌گویند به همان نسبت مردمش هم روابط سردی دارند. برای اسفندیار که روحیه حساسی دارد و با از دست دادن یک توپ به هم می‌ریزد، زندگی چند ماهه در این کشور سخت نبود؟
همه می‌دانند که روسیه پاییز و زمستان سختی دارد. شهری که من بودم، دمای هوایش در زمستان به 42درجه زیر صفر می‌رسید. سعی می‌کردم اوقات فراغتم خانه باشم، فیلم ببینم و آشپزی کنم. روحیه‌ام را هم حفظ می‌کردم. تیم ما 2بازیکن خارجی داشت؛ یکی من بودم و یکی هم پاسورمان. دو سه بازیکن روسی هم داشتیم که هم زبان انگلیسی بلد بودند و هم در تیم ملی بازی کرده بودند و با هم ارتباط خوبی داشتیم. هر اتفاقی که می‌افتاد پشت هم بودیم و سعی می‌کردیم به هم کمک کنیم تا برای تیم شرایط بهتری را رقم بزنیم.
خسته نیستید؟ لیگ‌های کشورهای دیگر دیرتر از ایران تمام می‌شود و گفته می‌شود لژیونرها با خستگی اردوهای تیم ملی را شروع می‌کنند.
می‌شود گفت 40-30درصد خستگی هنوز در بدنم مانده ولی باید تلاشمان را بکنیم تا در مسابقات پیش‌رو بتوانیم بهترین نتیجه را با تیم ملی بگیریم. از نظر ذهنی سعی کرده‌ام خودم را آماده کنم و خستگی بدنی‌ام را فراموش کنم. بعد از اینکه به ایران آمدم با نظر کادر فنی 4روز استراحت کردم و به خانواده‌ام سر زدم و بعد به تمرینات برگشتم.
دوری از خانواده اذیت‌ات نمی‌کند؟
دیگر عادت کرده‌ام. نزدیک 10سال است که از خانواده دور هستم. فقط 4سالی که در لیگ برای تیم آمل بازی می‌کردم، پیش خانواده‌ام بودم. الان هم که کنار تیم ملی هستم و آخرین مسابقه 16مهر است، اگر قرارداد خارجی ببندم، فقط یک هفته می‌توانم کنار خانواده‌ام باشم و دوباره فصل مسابقات باشگاهی شروع می‌شود.
میلاد عبادی‌پور در لیگ جهانی کنار تیم ملی نیست. جای خالی‌اش را اسفندیار می‌تواند پر کند؟ در نبود میلاد توقع از شما بالا می‌رود.
من خبر ندارم که کدام بازیکن باید جای میلاد را بگیرد و این را باید کادر فنی بگوید. توقع فقط از من بالا نیست، همیشه مردم از ما ورزشکاران توقع زیادی دارند. ما هم تا جایی که بتوانیم تلاش می‌کنیم که بهترین نتیجه را بگیریم تا هم خودمان راضی باشیم و هم مردم راضی باشند و خوشحال شوند. تلاش می‌کنیم جای خالی میلاد را هم پر کنیم تا فشارها کم شود ولی باید در شرایط مسابقه ببینیم چه اتفاقی می‌افتد.
امسال والیبال سال شلوغی دارد. انتظار این است که در همه مسابقات نتیجه بگیرید، می‌شود این انتظارات را برآورده کرد؟
هر سال این شرایط هست. 2تورنمنت داریم که همه انتظار دارند فقط با قهرمانی آنها را تمام کنیم ولی ورزش است و هیچ‌چیزی را نمی‌شود پیش‌بینی کرد. قهرمانی آسیا در تهران را داریم و المپیک آسیایی را در چین. هر کدام از این مسابقات سختی‌های خودش را دارد. باید با تمام قدرت به بازی‌ها برویم و بهترین نتیجه را بگیریم. انتخابی المپیک هم که بحثش جداست و شرایط خیلی سختی دارد. این دور قانون را هم عوض کرده‌اند. قبلا شما 2تا 3بار می‌توانستی برای انتخاب شدن بجنگی اما الان شده یک بار. بعد از این یک مسابقه رنکینگ تعیین‌کننده است. امسال سالی است که همه بازی‌ها برای همه تیم‌های ملی خیلی مهم است.
این انتظارات استرس شما را بالا نمی‌برد؟
ورزشکار که همیشه استرس دارد و سعی می‌کنیم با آن کنار بیاییم.
همه می‌دانند که روسیه پاییز و زمستان سختی دارد. شهری که من بودم، دمای هوایش در زمستان به 42درجه زیر صفر می‌رسید. سعی می‌کردم اوقات فراغتم خانه باشم، فیلم ببینم و آشپزی کنم. روحیه‌ام را هم حفظ می‌کردم
