پسر ایران

حمیدرضا محمدی

چشم‌شان به در خشک شد تا سرو  رعنایشان برگردد. وقتی به جبهه بدرقه‌اش کردند، هنوز 20سالش نشده بود. جوانِ جوان بود؛ در آغاز راه، پر از امید، پر از آرزو و پر از فردا. اما مگر می‌شود شیر نر خونخواری به میهن هجوم آورده باشد و بی‌تفاوت بود و به زندگی مشغول ماند؟ خودش به دخترعمه‌اش گفته بود: «برای آزادی وطن‌مان درحال جنگ هستیم. دعا کن تا پیروز از این جنگ خارج شویم. خودم را هم پیشاپیش برای خاک وطن فدا کردم.» آشوری‌مذهب بود و از سلاله حواریون و مانند مقتدایش، عیسای ناصری، آزاد بود و آزاده. «جانی بِت اوشانا» اما رفت که رفت؛ رفتنی بی‌بازگشت. او رفت و در افق محو شد؛ آن هم زمانی که سرباز تیپ 55هوابرد ارتش جمهوری اسلامی ایران بود. وقتی شهید شد، 20سال و 6‌ماه و چند روزش بود؛ در غوغای عملیات بدر، در هورالعظیم و شرق دجله، در اسفند 1363؛ همان عملیاتی که جان عزیز مهدی باکری و عباس کریمی را هم گرفت. «جانی» برای خاک وطن جان داد، اما جان پدر و مادرش به لب آمد تا پیکر دلبندشان را بیابند و ببینند. هردو ولی رفتند؛ هم آنان و هم 4برادرش. رفتند و پیکر پاره تن‌شان را نیافتند و چشم‌به‌راه ماندند و حالا او آمده است. پس از 39سال، ولی دیگر نه مادری مانده است و نه پدری. ما مردم ولی هستیم و هوایش را داریم. فرزند وطن را جمعه همین هفته، هشتم اردیبهشت، باشکوه و پرافتخار مشایعت خواهیم کرد تا خانه ابدی‌ تا آنجا که مسیح او را تنگ در آغوش گیرد.