به نام پدر

علاقه سرمربی پرتغالی تیم‌ملی به مخفی کردن ترکیب اصلی تیمش از چشم رقبا، تردیدهای زیادی در مورد چینش 11نفره مدنظر او در مسابقه با مراکش به‌وجود آورده است. این تردیدها 4سال قبل نیز در اردوی برزیل وجود داشتند تا پیش‌بینی نفرات ثابت ایران را دشوار کنند. به‌جز چند بازیکن که جانشینی در تیم‌ملی ندارند و در هر شرایطی در ترکیب قرار خواهند گرفت، در سایر نقاط زمین انتخاب‌های کارلوس می‌توانند شگفت‌انگیز و غافلگیرکننده باشند. یکی از مبهم‌ترین سناریوهای کی‌روش، به خط دروازه ایران مربوط می‌شود. تا چند ماه قبل به‌نظر می‌رسید «سیدحسین حسینی» با انگیزه بسیار زیادی برای فیکس‌شدن در جام‌جهانی دورخیز کرده است. او قابلیت‌های فنی فوق‌العاده‌ای از خودش نشان داده بود اما یک پایان نه چندان دلچسب و درخشان در این فصل، عقاب جوان آبی‌ها را حتی از فهرست 3نفره سنگربانان تیم‌ملی در اردوی روسیه خارج کرد. در همه ماه‌های گذشته، علیرضا بیرانوند انتخاب اول سرمربی تیم‌ملی برای پوشیدن پیراهن شماره یک بوده اما رشید مظاهری به‌عنوان دروازه‌بانی که بیشترین سیو را در لیگ قهرمانان آسیا داشته و در ذوب‌آهن همواره کم‌نوسان ظاهر شده، یک تهدید جدی برای بیرانوند به شمار می‌رود. این احتمال را هم نباید نادیده گرفت که دروازه ایران در روسیه به جای گلرهای پرسپولیس و ذوب، به سنگربان ماریتیموی پرتغال برسد!
4سال قبل، تیم ملی با 3انتخاب نهایی برای خط دروازه به برزیل سفر کرد. رحمان احمدی گلر اول ایران محسوب می‌شد و در بیشتر دیدارهای تدارکاتی درون چارچوب دروازه ایستاده بود. به‌نظر می‌رسید علیرضا حقیقی به‌عنوان گلر سوم با تیم به برزیل رفته است. تقریبا همه مطمئن بودند که در بازی با نیجریه، رحمان احمدی را روی خط تماشا خواهند کرد اما کارلوس کی‌روش ناگهان دست به یک ریسک بزرگ زد و دروازه‌بان سوم تیم‎اش را برای این بازی دشوار انتخاب کرد. حقیقی به ناگهانی‌ترین شکل ممکن «شماره یک» شد و بعد از کلین‎شیت در اولین تجربه‌اش در جام‌جهانی، در نبرد با آرژانتین نیز نمایش خوبی داشت. اطمینانی که در جام‌جهانی گذشته در حوالی رحمان احمدی شکل گرفته بود، حالا در اطراف بیرو وجود دارد اما بعید نیست مرد پرتغالی دوباره دست به یک حرکت شوکه‌کننده بزند و سرنوشت حقیقی را برای عابدزاده جوان تکرار کند. امیر درست مثل حقیقی 2014، در لیگ فوتبال پرتغال توپ می‌زند، جوان‌ترین و کم‌تجربه‌ترین گزینه ایستادن درون دروازه تیم‌ملی است. اگر کارلوس کی‌روش الگوی سال2014 را تکرار کند، جای «مرد سوم» و مرد اول دروازه درست در آستانه جام‌جهانی عوض خواهد شد.
20سال قبل، احمدرضا عابدزاده سنگربان اصلی تیم‌ملی در جام‌جهانی1998 بود. در همین جام، پیتر اشمایکل افسانه‌ای نیز از دروازه دانمارک محافظت می‌کرد. بعد از دو دهه، پسران هر دو دوازه‌بان بزرگ، حالا بخشی از فهرست تیم‌ملی ایران به شمار می‌روند. کسپر اشمایکل به‌عنوان بهترین گلر این روزهای فوتبال دانمارک، در جام‌جهانی درون چارچوب دروازه دانمارکی‌ها خواهد ایستاد. اگر امیر عابدزاده نیز چنین موقعیتی به‌دست بیاورد، آنها در کنار هم به‌عنوان صاحبان «ژن خوب» در دنیای فوتبال، مورد توجه قرار خواهند گرفت. تا قبل از اولین نبرد اما همه چیز به تصمیم کارلوس کی‌روش بستگی دارد. او همواره از نمایش‌های بیرانوند در تیم‌ملی دفاع کرده اما نمی‌تواند نگرانی‌هایی که درمورد نوسان همیشگی بیرو در میان طرفداران تیم‌ملی وجود دارد را انکار کند. با این وجود در رقابت با مظاهری و عابدزاده، هیچ‌کس او را به‌خاطر انتخاب بیرانوند سرزنش نخواهد کرد. آیا او هنوز همان مردی است که در هر لحظه، آماده آشکار کردن یک سورپرایز تازه بود؟ پاسخ این سوال، نام دروازه‌بان اصلی ایران در جام‌جهانی را مشخص خواهد کرد.