مهربانی 18ساله

همسایه‌های قدیمی هستند؛«فاطمه رستمی» و «بهجت نوری»؛ 2 بانوی نیکوکار ساکن محله منیریه.
هر دویشان پا به سن گذاشته‌اند و وقت استراحت‌شان است اما دلشان نمی‌آید بچه‌ها را چشم به راه بگذارند. 18سال است که پا به پای هم برای بچه‌های معلول مادری می‌کنند. 18سال است که هفته‌ای ۳ روز برای نظافت و حمام بردن بچه‌های معلول به مراکز بهزیستی نارمک، کهریزک و ازگل می‌روند. نه کرونا نه مشغله‌های زندگی و نه برف و باران خانه‌نشین‌شان نکرده. تمام این سال‌ها سر قول‌شان با بچه‌ها مانده‌اند. فاطمه‌خانم حتی فردای عروسی پسرش هم بچه‌های بهزیستی را تنها نگذاشت و با تمام خستگی‌هایش آمد و آستین بالا زد. وقتی از این همه عشق و علاقه می‌پرسی فقط یک چیز می‌گوید آن هم اینکه:« آنها منتظر ما هستند، خدا را خوش نمی‌آید چشم انتظار بمانند.» 18سال است که با خدا معامله کرده‌اند. چون کارفرمایی منصف‌تر و خوش‌حساب‌تر از او نمی‌شناسند. پای حرف‌شان که بنشینی می‌گویند: هرچه خیر و خوشی در زندگی‌شان دارند گره خورده به دعای این بچه‌ها. بچه‌هایی که شاید به اندازه تکان دادن پاهایشان هم توان نداشته باشند، اما دل پاک‌شان گره‌گشای خوبی است.