از ظاهر قضاوت نکنیم

محسن مهدیان- روزنامه نگار

مدت‌ها پیش نماهنگ دهه هشتادیا منتشر شده بود که مرتبط به پرونده امروز همشهری است. حرف اصلی این کلیپ برای مخاطبی است که لابه لای هیاهوی زمانه ما کمتر دیده و شنیده می‌شود. اما من دوست دارم مخاطب این اثر را بزرگترها بدانم؛ همه ما و شما. کسانی که ریش سفیدانه و قیم مآبانه وقتی از کنار دهه‌هشتادی‌ها رد می‌شوند، در ظاهرشان متوقف می‌شوند و اگر زبان هم به کام بگیرند، لب می‌گزند و سری تکان می‌دهند که«ای امان، ما کجا بودیم و اینها کجا...» و احتمالا در خلوت غیررسمی و جلوت رسمی‌شان برای انقلاب غصه می‌خورند که چرا از حسین فهمیده‌ها به تینیجرهای امروزی رسیده است. مخاطب این اثر دل‌انگیز را بزرگترهایی می‌دانم که گرفتار ظاهرگرایی و دینداری پوسته ای‌اند و باید دوزانو بنشینند و مغز و روح این انقلاب را در نسل نسلش به چشم بکشند. چندین بار اثر را گوش دادم و هر بار غرق مضامین شدم. گویی می‌خواهد فریاد یک نسل را به زبان خودش به رخ بکشد: «نم نم بارونم و می‌بارم/ چجوری سوتیامو بشمارم»؛ آری حسین علیه السلام شاهراه توبه و انابه است؛ که«هرکه آمد روضه ی تو خودبه‌خود حر می‌شود‌...»
و من از «عکس کربلات پروفایل اینستامه» نسلی می‌فهمم که هویت حسینی‌اش را کتمان نمی‌کند و بدون لکنت فریاد می‌زند و سر دست می‌گیرد و به رخ می‌کشد. و به به از قله نماهنگ که:« بدون هیچ معطلی از دم/ دشمنای تو را بلاک کردم» واین بغضی است الی یوم القیامه. انشاءالله. چنان‌که إِنِّی سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَکمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَکمْ و الحق که دین ما خلاصه همین حب و بغض توحیدی است. سرود می‌خوانند و همه ما را توجه می‌دهند که حسین و حسینیه فرزندان این انقلاب، محفلی و گعده‌ای و حجتیه‌ای نیست. حسین برائت است و مبارزه. نماهنگ را دوست دارم؛ چون باطن آیینی دهه هشتادی‌ها را برای دهه‌های بی‌خبر به تصویر می‌کشد. دوستش دارم چون بهانه ایست برای شکرگذاری. این نسل و هر نسل و من و ما و شما و این بچه‌ها، همه و همه پای سفره حضرت روح‌الله‌ایم که اگر نبود این باطن دلنشین نبود.
در ظاهر نمانیم... .