دروازه طهرون
این مزار فاتحه‌خوان‌های خاص دارد
پریسا نوری؛ روزنامه‌نگار
در محله چشمه‌علی شهرری، جایی رو‌به‌روی گورستان مشهور ابن‌بابویه، پشت در آهنی رنگ‌و‌رو‌رفته‌ای، آرامگاه خانوادگی متروکی دیده می‌شود. وارد آرامگاه که شوید و روی سنگ‌‌قبرها که چشم بگردانید، لا‌به‌لای اسم‌ها و عکس‌های گمنام، مزاری را پیدا می‌کنید که روی آن نامی آشنا حک شده است؛ «جبار باغچه‌بان»!
جمعی از فاتحه‌خوانان این مزار، اعضای انجمن ناشنوایان هستند که هر سال با فرارسیدن آذر‌ماه به اینجا می‌آیند و با خواندن فاتحه، یاد و خاطره جبار باغچه‌بان را زنده و دین‌شان را به این مرد ادا می‌کنند؛ مردی که با تلاشی خستگی‌ناپذیر، سکوت دنیایشان را شکست و با ابداع الفبای گویا زندگی‌شان را معنا بخشید.
مردی که ماندگار شد
کمتر کسی است که درباره زندگی‌نامه و خدمات ارزنده باغچه‌بان نشنیده باشد. «میرزا جبار عسگرزاده»، معروف به جبار باغچه‌بان، نخستین کودکستان ایران را در سال۱۳۰۲ در تبریز با عنوان باغچه اطفال دایر کرد و به همین دلیل خود را باغچه‌بان نامید. او نخستین دبستان کر و لال‌ها را نیز در سال۱۳۱۳ در تهران پایه‌گذاری و در همین سال گوشی استخوانی را برای دانش‌آموزان اختراع کرد و به آنها روش آموزش الفبای دستی را یاد داد.
مزاری غریب در شهرری
باغچه‌بان که در زمان حیاتش آثار ماندگار بسیاری برجای گذاشت و با وجود مانع‌تراشی‌ها و بی‌مهری‌های دولتی‌ها و صاحب‌منصبان، از پای ننشست و جهان را برای کودکان ناشنوا به جای بهتری تبدیل کرد، پس از مرگش هم آنطور که باید قدر ندید. او که در سال۱۳۴۵ شمسی در ۸۱سالگی بر اثر کهولت سن درگذشت، در محله چشمه‌علی در زمینی که متعلق به دوست نزدیکش، اشتری، بود به خاک سپرده شد.
در همینه زمینه :
