مردی که مدعی نبود

احمد مسجدجامعی-عضو سابق شورای شهر

بزرگانی از قبیل دکترشیبانی همواره دغدغه این سرزمین، اخلاق و معنویت را دارند و جامعه و فرهنگ را حفظ می‌کنند. یکی از مهم‌ترین نکات اخلاقی مرحوم دکترشیبانی، مدعی نبودن ایشان بود. به‌رغم همراهی او با نهضت‌های مردمی در شرایط استثنایی، ایشان هرگز این نکته را مستقیم و غیرمستقیم در جایی عنوان نکرد. درحالی‌که کسانی هستند که هیچ تباری از حوزه فرهنگ و اندیشه ندارند ولی مدعی‌اند.
دکترشیبانی از تبار بسیار نکویی بود و یکی از اجداد ایشان در اثری تبار شیبانی را منتسب به یاران حضرت علی(ع) می‌داند. تباری که همواره این سرزمین را در برابر تهاجمات حفظ کردند. ضمن آنکه در حوزه فرهنگ و شعر هم، شاعران نام‌آوری در تبار دکترشیبانی قرار دارند و ایشان این سلسله را استمرار داد. در تاریخ 60سال اخیر ایران، وی قطعا یکی از چهره‌های مؤثر بود. ایشان 13 سال زندان رفتند. به برازجان و مشهد تبعید شدند و در کنار مرحومان آیت‌‌الله طالقانی، دکتر سحابی و مهندس بازرگان چراغ ایران‌دوستی را روشن نگه داشتند.
برخی از چهره‌های نامدار در زمان‌هایی، جذب جریانات فکری شدند و بعد از آنها فاصله گرفتند، اما دکتر پیوسته در یک صراط مستقیم حرکت کرد. استواری در شخصیت ایشان مسئله مهمی است. او همیشه به مرحوم طالقانی ارادت داشت. صفر قهرمانیان که 30سال در زندان بود، در خاطرات خود می‌نویسد: من، شیبانی را همانگونه که در زندان دیدم به همان شکل در بیرون از زندان هم دیدم. بدون هیچ خانه و ویلایی.