شجاع ‌دل!

 هاجیمه موریاسو و شاگردانش جام‌جهانی را ترک کردند اما نمایشی که آنها در این جام داشتند، برای همیشه به یاد می‌ماند. ژاپن، کرواسی را شکست نداد اما تا آخرین لحظه با این حریف مبارزه کرد و حتی شانس برتری در این بازی را داشت. سامورایی‌ها در این بازی گل اول را زدند و یک نیمه روبه‌روی نایب قهرمان جهان برنده به رختکن رفتند اما در نیمه دوم گل تساوی را دریافت کردند. با وجود این، آنچه ژاپن در این 120دقیقه انجام داد، بسیار جذاب به‌نظر می‌رسید. این تیم اگر کمی بهتر پنالتی می‌زد، به‌راحتی برنده این نبرد می‌شد و برای نخستین‌بار در همه تاریخش به یک‌چهارم نهایی جام‌جهانی راه پیدا می‌کرد. شاید آنها در پنالتی‌ها اصلا خوب نبودند اما در این مسابقه و در این جام، نمایشی استثنایی داشتند و شاید بهترین تیم آسیایی حاضر در قطر بودند. ژاپن راهش را به طرف پیشرفت ادامه می‌دهد و قصد کنار کشیدن از این مسیر را هم ندارد.
 با وجود نمایش خوب در برابر کرواسی، با وجود حذف‌کردن اسپانیا و آلمان، با وجود صعود از گروه مرگ به‌عنوان صدرنشین و... قابی که از ژاپن در این جام در ذهن‌ها حک شده، تعظیم هاجیمه موریاسو به سکوها و عذرخواهی برای شکست در پایان یک نمایش بسیار آبرومند است. این درست همان چیزی است که ژاپنی‌ها را از همه متمایز می‌کند؛ کشوری که بازیکنان و مربیانشان، از هیچ‌کس و هیچ‌چیز طلبکار نیستند و همیشه خودشان را به هوادارها بدهکار می‌دانند؛ تیمی که همه اعضایش تا پای جان برای بردن تلاش می‌کنند و حتی اگر دیگر رمقی در ساق‌هایشان وجود نداشته باشد، از دیگران عذرخواهی می‌کنند. ژاپن جایی به لحاظ فرهنگی، بهترین تیم تورنمنت بوده است؛ تیمی که هوادارانش بعد از هر بازی، زباله‌های ورزشگاه را جمع ‌کردند و این کار را نه فقط برای تیم خودی، که حتی برای تیم حریف نیز انجام دادند. تیمی که مربی‌اش همه مسئولیت‌های شکست را به گردن می‌گیرد. آنها واقعا متفاوت هستند و به متفاوت‌بودن، تظاهر نمی‌کنند و پی‌بردن به این تفاوت بزرگ، اصلا کار دشواری نیست. دیر یا زود، روزی هم از راه خواهد رسید که این کشور به کمک برنامه‌ریزی طولانی‌اش، روی سکوی اول دنیا هم قرار بگیرد.