غیبت در گفتار امام صادق‌ ع

امام صادق علیه‌السلام می‌فرمایند:
  غیبت کردن بر هر مسلمانی حرام است. غیبت مانند آتشی که هیزم را با حرص و ولع می‌خورد حَسنات انسان را به کلی از بین می‌برد.
(مستدرک، ج ٩، ص ١١٧)
  غیبت آن است که درباره برادر دینی‌ات چیزی که خدا آن را مستور داشته تو آن را آشکار کنی و اما چیزهایی‌که به ظاهر دارد از قبیل (اخلاقیات) تندخویی و عجول بودن (و امثال آن) غیبت به‌حساب نمی‌آید.
(اصول کافی، ج ٤، ص ٦٢)
  کسی که نزد او از برادر مؤمنش غیبت بشود و او بتواند وی را یاری و دفع غیبت نماید ولی شانه خالی کند، خداوند او را در دنیا و آخرت خوار و درمانده خواهد نمود.
(بحار، ج ٧٥، ص ٢٦٢)
  هر کسی در مجلسی مانع از بدگویی و غیبت برادر دینی خود شود خداوند هزار باب از شرور دنیا و آخرت را از او باز خواهد داشت.
(وسائل، ج ٨، ص ٦٠١)
  غیبت مکن که تو را غیبت خواهند کرد و برای برادرت گودالی حفر مکن که خودت در آن خواهی افتاد.
(میزان‌الحکمه، ج ٧، ص ٣٣٢)