فوتبال سیاسی

«رسانه‌های وابسته به امپراتوری رسانه‌ای خبری، روی این بازی [فوتبال ایران و آمریکا] تبلیغ می‌کردند که این بازی، بازی سیاسی است! با اینکه همه می‌گویند فوتبال و ورزش، سیاسی نیست؛ اما در آن موقع همه تبلیغ می‌کردند که این یک بازی سیاسی است! از این کار، دو هدف مورد نظرشان بود: یکی مسئله تعامل ایرانی، آمریکایی در این بازی بود - من نمی‌دانم شما چقدر مطلع بودید؛ ولی ما که در جریان خبرهای خارجی و گفتارهای رادیوهای گوناگون دنیا قرار می‌گیریم، می‌دیدیم از این مسئله پُر است - دوم اینکه پیش‌بینی‌های عمده، به‌خصوص از طرف خود آمریکایی‌ها - ولو صریحاً هم اظهار نمی‌کردند - مبین این بود که ایران گل خواهد خورد؛ نه اینکه گل خواهد زد و در یک موقعیت ویژه، رئیس‌جمهور آمریکا هم می‌آمد و از موضع اقتدار و بزرگ‌منشی و بزرگواری، یک پیام هم می‌داد که «بله؛ حالا گل را به شما زدیم، اما بالاخره بیایید دست دوستی هم به هم بدهیم!» بنابود آن شب پیام رئیس‌جمهور آمریکا از تلویزیون سراسری‌شان پخش شود. این گل و بعد دنباله بازی‌ای که بچه‌های عزیزمان ادامه دادند، قضایا را 180 درجه تغییر جهت داد و حقیقتاً مظهری شد از وضعیت ملت ایران در مقابل آمریکا. اینکه من در آن پیام گفتم «مظهر» است، نمی‌خواستم بگویم که این آقا به‌خاطر جنبه سیاسی گل‌زده؛ نه. ایشان بازی فوتبال می‌کند، ماهر است، با تکنیک آشناست، از حریفش قوی‌تر است و گل را زده است. هرکسی هم جای ایشان بود، این گل را می‌زد؛ هرکسی هم جای او بود، آن گل را می‌خورد. بنابراین، بحث این نبود که این گل به‌خاطر مسئله سیاسی زده شده؛ اما این گل هویت سیاسی‌ای را که در دنیا به این بازی داده بودند، به‌کلی به عکس خواست آنها عوض کرد و من از این موقعیت حداکثر استفاده را کردم. البته آنها خیلی عصبانی شدند و بعد هم همان عناصر امپراتوری خبری دنیا گفتند که فلانی فوتبال را سیاسی کرد! نگفتند که ما چند هفته است که خودمان این بازی را سیاسی می‌کنیم!»