خدا بغلش کرد!

 چه‌کسی انتظارش را داشت قهرمان ایران در نبرد فراموش‌نشدنی با ولز، روزبه چشمی باشد؟ چه‌کسی تصور می‌کرد روزبه چشمی، دیرهنگام‌ترین گل پیروزی‌بخش یک تیم در وقت‌های قانونی تاریخ جام‌جهانی را بزند؟ همه‌‌چیز مثل یک درام بزرگ بود؛ یک رمان غیرمنتظره با یک قهرمان ناگهانی. ستاره‌ای که بعد از نمایش ضعیف گذشته از ترکیب اصلی بیرون رفت. زمین و زمان علیه‌اش شدند. خیلی‌ها او را مقصر اول و آخر شکست دانستند. خیلی‌ها با او برخورد نامهربانانه‌ای داشتند. روزبه مسابقه دوم را از روی نیمکت شروع کرد. حتی بعید بود که شانسی برای بازی داشته باشد اما مصدومیت چند هافبک ایران شرایط را برای او فراهم کرد. او به ترکیب برگشت تا برای لحظاتی برای ایران به میدان برود. این‌بار جلوتر از خط دفاعی و در پست تخصصی‌اش؛ بازیکنی که در 3سال گذشته حتی در رده باشگاهی گل نزده بود، در حساس‌ترین لحظه بازی در موقعیت درست ظاهر شد و ضربه‌اش را زد؛ تیری به قلب حریف؛ ضربه‌ای بزرگ به حریف. او در مسابقه‌ای موفق به گلزنی شد که تاریخ را برای ایران از نو نوشت. او کاری کرد که ستاره‌های خط حمله تیم ملی نتوانسته‌ بودند انجامش بدهند. روزبه توپ را به نقطه خوشبختی فرستاد؛ به طرف تور دروازه، یک ضربه دقیق و مهارنشدنی، یک ضربه تعیین‌کننده؛ ضربه‌ای که بغض عمیق تیم ملی را ترکاند؛ ضربه‌ای که نوار بدشانسی‌ها را پاره کرد؛ ضربه‌ای که همه‌‌چیز را از نو ساخت، که ایران را از لبه پرتگاه پایین کشید. درست در همان مسابقه‌ای که گرت بیل و آرون رمزی کاری از پیش نبرده بودند، روزبه چشمی قهرمان شد. او بهترین بازیکن زمین مسابقه‌ای با ستاره‌های پرشمار بود. خدا انگار این بازیکن را دوست داشت. خدا انگار او را بغل کرده بود. کسی را که در چند روز گذشته، از هیچ حمله‌ای علیه‌اش دریغ نکردند. در شبکه‌های اجتماعی به سخره‌اش گرفتند. بازی‌اش را زیر سؤال بردند. شایستگی‌اش برای حضور در جام جهانی را هم. روزبه اما، با یک ضربه همه‌‌چیز را عوض کرد. این برد اما آن چیزی نبود که کسی در آن شکست بخورد. او برای همه گل زد. برای ایران و حتی برای منتقدان پرشمارش. حالا ثابت شد که کی‌روش در انتخاب این بازیکن اشتباه نکرده است. حالا ثابت شد که روزبه چقدر می‌تواند مهره مهمی باشد. او روزهای سختی را پشت سر گذاشته تا در این نقطه بایستد. او بعد از رفتن به قطر، از نقطه اوج دلخواهش فاصله گرفت. حتی در استقلال نیمکت‌نشین شد. همین چند ماه قبل، زمزمه‌ جدایی‌اش نیز شنیده می‌شد. روزبه اما برگشت. به‌موقع برگشت و مسیر را تغییر داد. او برای همیشه نقش‌اش را در تاریخ به یادگار گذاشت. زننده نخستین گل ایران در نخستین پیروزی بر حریفان اروپایی در جام‌جهانی. زننده نخستین گل در نخستین پیروزی ایران در جام‌جهانی قطر. زننده نخستین گل در مسابقه‌ای که ایران را در یک‌قدمی صعود به مرحله بعدی قرار داد. زننده نخستین گل در نبردی که پیروزی‌اش، حق مسلم ایران بود. روزبه و هم‌تیمی‌ها، فقط ولز را کنار نزدند. آنها علیه همه‌‌چیز جنگیدند، همه تبلیغات منفی، همه شوک‌های بزرگ، همه تلاش‌ها برای از بین بردن تمرکز تیم، همه واکنش‌های منفی و مأیوس‌‌کننده و البته دیرک دروازه حریف! این یک هافبک تدافعی بود که علیه تیر دروازه حریف هم جنگید. گلزن سرنوشت‌ساز ایران. نخستین گلزن ایران در یک بازی به‌یاد‌ماندنی؛ ستاره‌ای که در لحظه کلیدی، کارش را برای همیشه انجام داد. این، روز ایران بود و این ستاره، روزبه ایران. یک نفر آن بالا، او را دوست داشت! یک نفر آن بالا، می‌خواست که روزبه را به آرزویش برساند. یک نفر آن بالا، او را محکم در آغوش گرفته بود!