رنگ را مهمان شهرمان کنیم

فاطمه عباسی

نه اینکه حالا نقاشی دیواری نداشته باشیم، نه اما چند سالی است که طرح‌ها و نقش‌های رنگارنگ روی دیوارهای شهر کمرنگ شده و کمتر نقاشی را می‌بینیم که رفته باشد روی داربست و در حال رنگ کردن یک دیوار باشد.
نقاشی دیواری از سال‌های دور، روی دیوار ساختمان‌ها در شهرهای مختلف به‌ویژه تهران اجرا می‌شد. اوایل انقلاب و بعد از جنگ، دیوارها به نقش شهدا مزین می‌شد که البته هنوز هم این مدل نقاشی دیواری اجرا می‌شود. یک دوره‌ای هم دیوارهای سفید و خاکستری زمینه گل و بلبل شد تا شهر جان بگیرد و زیباتر شود. کاشی‌های کوچک رنگی هم بعد از آن آمد که قاب شد به دیواره‌های اتوبان ها. حالا چند سالی است که کارهای نقاشی دیواری به شکل محسوسی کم شده و لازم است تا باز هم به این هنر نگاه ویژه‌ای شود. خیلی از هنرمندان آثار خود را در گالری‌ها و نمایشگاه‌ها به معرض نمایش در می‌آورند که از دید عموم مردم و مخاطب‌ها به دور است. درحالی‌که نقاشی دیواری را عموم مردم می‌بینند و افراد بیشتری با اثر هنرمند آشنا می‌شوند.
مدیران شهری می‌توانند با استفاده از آثار هنرمندان بزرگ و بهره‌بردن از کارهای فاخر آنها، بار هنری شهر را به میزان زیادی بالا ببرند. ضمن اینکه می‌توانند از هنرمندان گمنام اما خلاق استفاده کرده و آثارشان را در شهر به نمایش بگذارند. به این شکل، از هنرمندان نیز حمایت می‌شود و مردم آنها را بهتر می‌شناسند. علاوه بر اینکه توریست‌ها همانطور که دیدنی‌های تاریخی برای‌شان جذاب است، المان‌های شهری کشورهای مختلف نیز برایشان جذابیت دارد و دیوارنگاره‌ها و المان‌های این چنینی نیز می‌تواند نظر آنها را به سمت خود جلب کند. با نقاشی‌های مدرن، شهر خاکستری ما هم رنگ می‌گیرد و می‌توانیم از آنها حظ بصری ببریم.