بوق و دوغ..؟!

جمشید حمیدی؛ کارشناس والیبال

در بازی با هلند، تیم ملی والیبال در یک نمایش ضعیف مقهور سرویس‌های نیمیر عبدالعزیز شد. پیازا مربی متفکر ایتالیایی در لحظات سرنوشت‌ساز با تاکتیک‌هایی که اتخاذ کرد، فضا را برای ترکتازی نیمیر فراهم کرد. عطایی، سرمربی تیم ما گفته تفاوت 2 تیم فقط در توپ‌های برگشتی بود،  یعنی تیم در توپ‌گیری، حمایت از مهاجم، اندیشمندی پاسور در فضاسازی برای آبشارزن‌ها هم مشکل دارد. به تأیید سرمربی تیم در سه‌چهار فاکتور لنگ می‌زند اما باز هم کارشناسان وضعیت موجود را انکار می‌کنند و معدودی که به قیمت دوغ بوق می‌زنند، شعار سر داده‌اند که صبور باشیم. خواسته اصلی از تیم رسیدن به پیروزی است که اگر نبود میلیاردها تومان صرف آماده‌سازی نمی‌‌کردند.

آخرین شانس 
تیم ملی والیبال در بازی بعدی مسابقات قهرمانی جهان با برزیل بازی می‌کند؛ جدالی بین مرگ و زندگی که تیم بازنده از گردونه خارج می‌شود. برزیل نامی بزرگ دارد اما به قدری ناآماده و فرسوده است که تا رده پنجم جدول سقوط کرده است. نبود یکی دو بازیکن این تیم و آسیب‌دیدگی یکی دو نفر دیگر، این تیم را وادار ‌کرده به بازیکنان قدرتی‌اش بیشتر متکی شود. این فرصت ایده‌آل برای ایران است که همیشه مقابل تیم‌های قدرتی راحت‌تر بازی کرده است. اما رسیدن به پیروزی در هر بازی سرویس‌های هدفمند می‌خواهد، دفاع خوب می‌خواهد؛ هماهنگ شدن مدافعان میانی و کناری و هماهنگی بین مدافعان و دریافت‌کنندگان. تا بازی با برزیل این مشکلات برطرف می‌شود؟ 

حرفی برای گفتن
تیم جوانان ایران قهرمان آسیا شد. این تیم سه‌چهار بازیکن تاپ دارد که باید از همین حالا مورد توجه تیم ملی بزرگسالان قرار بگیرند. در صدر این بازیکنان امیر محمد گلزاده قرار دارد که ارزشمندترین بازیکن زیر 20سال قاره کهن شد. ۲۰سالگی باید اوج تکامل تکنیکی یک والیبالیست باشد تا بتواند برای فراگیری مهارت‌های جمعی آسان‌تر در قالب تاکتیکی جای بگیرد. بهتر است در یکی از تورنمنت‌های بین‌المللی از این جوانان استفاده شود  و   بازیکنانی نظیر گلزاده، پوریا خانزاده، عرشیا به‌نژاد و پویا نوروزی  را بیشتر بازی بدهیم تا به هنگام پیکارهای رسمی دست و دلمان از بابت داشتن یار همتراز نلرزد. قدر این استعدادهای خدادادی را بدانیم. داشتن این جوانان آرزوی هر کشوری است.