هنر؛ عین تعهد و مبارزه

مرتضی داوودی؛  روزنامه‌نگار

آدمی دارای3 ساحت عقیده و فکر، ایمان و عاطفه و عمل است. زمانی ساحت فکر در بهترین حالت به منصه عمل می‌نشیند که با عنصر عاطفه عجین و ممزوج ‌شود. «انَّ الْحَیاه عَقیدَه وَ جِهادٌ» (جمله‌ای که با درنظر گرفتن قیودی، حکیمانه و صحیح است)؛ حیات آدمی همواره ممزوج شده با عقیده‌ و آرمان عالی او و جهاد وی در این مسیر است. در اول تبیین این مسئله باید تفسیر ما از این دو کلمه و این دو قید مشترک باشد. منظور از این عقیده، باوری است که باید بر مبنای عقاید حقه الهی پایه‌گذاری شده باشد.
در مورد قید دوم؛ جهاد از ماده جهد و تلاش می‌آید اما هر تلاشی را نمی‌توان جهاد نامید. تلاشی که اولا مستمر، همه‌جانبه، مخلصانه همراه با زحمت و چالش با موانع و خطر هست و ثانیا در مقابله و مبارزه با دشمن برای یک هدف مقدس و عالی باشد.
عنصر اتصال‌دهنده و به منصه عمل، جهاد و مبارزه رساندن فکر و عقیده، ایمان و عاطفه و امتزاج میان این دو با عقیده است و این تنها به وسیله هنر است که انجام می‌شود. سیر تفکر به ساحت عمل می‌تواند بدون ممزوج‌شدن با عنصر عاطفه به نتیجه برسد لکن عنصر ایمان و عاطفه در قالب هنر است که عمل را بهتر و کارآمدتر و پیروزمندانه به ثمر می‌نشاند. در واقع هنر شامل هرگونه تصرفی در امور طبیعی می‌شود که امکان استفاده بهتر را فراهم کرده و منفعت آن را زیاد ‌می‌کند یا منافع جدیدی در آن به‌وجود می‌آورد.
هنر عین تعهد و مبارزه است. هنر در منظر اسلام ذاتا و ماهیتا امانتدار مبارزه با دشمنان دین است و تنها باید به هنری پرداخت که راه مبارزه و ستیز با دشمن را بیاموزد و ترویج کند.
هنرمند باید خود دردمند و دغدغه‌مند باشد تا هنر خود از بطن باطن او بجوشد و ثمره بدهد و اگر نه هنر سفارشی و تحمیل آن بر کسی که دردمند نیست به ناچار ذوق او را خواهد کشت.