خاکستر و الماس

سعید مروتی، روزنامه‌نگار

رسیدیم به بازی بزرگ سال. حساس‌ترین داربی این سال‌ها که می‌تواند سرنوشت قهرمانی را هم مشخص کند. شرایط جدول می‌گوید اگر استقلال برنده از زمین خارج شود قهرمانی‌اش تقریبا قطعی می‌شود. اختلاف ۹امتیازی با رقیب دیرینه کار را می‌تواند تمام کند. از آن طرف اگر پرسپولیس پیروز میدان شود اختلاف با صدر به ۳امتیاز می‌رسد و می‌شود روی لغزش‌های بعدی استقلال هم حساب باز کرد. واضح است که شکست در چنین داربی حساسی دست پرسپولیس را از جام کوتاه می‌کند و مساوی هم فقط از فاجعه جلوگیری می‌کند. جبران کردن ۶امتیاز اختلاف گرچه غیرممکن نیست ولی بسیار دشوار است. پرسپولیس اگر دنبال دبل هت‌تریک است باید این بازی را ببرد درحالی‌که استقلال برای قهرمانی‌ای که هوادارانش یک دهه است حسرتش را می‌خورند، چنین الزامی ندارد.

  فرهاد مجیدی نشان داده که بردن داربی برایش چیزی فراتر از خواست معمول یک سرمربی برای شکست رقیب سنتی است. مجیدی ترکیبی از مربی - هوادار است. همان چیزی که احتمالا دوستداران استقلال را سر ذوق می‌آورد. نوع رفتار هیجانی مجیدی در مواجهه با پرسپولیس، کری خواندن و خط و نشان کشیدنش، جوری است که انگار هنوز فراموش نکرده که کفش‌هایش را سال‌هاست آویخته است. فرهاد مجیدی را با رفتار‌های جنجالی‌اش به یاد می‌آوریم؛ با شور و هیجان و اشتیاقی که می‌کوشد از کنار زمین به شاگردانش منتقل کند و تلاش برای تأثیر‌گذاری بر داوران. (البته خوش اقبال بود که سر ورود اعتراض آمیزش به زمین در بازی با گل‌گهر محرومیت چند هفته‌ای را تجربه نکرد) برای تیمی که ابزار مناسب برای موفقیت دارد و روی دور موفقیت است (و در روزهایی هم که بد بازی می‌کند برنده از زمین خارج می‌شود) با چنین مربی پرشوری، مسیر قهرمانی با بردن داربی هموار خواهد شد؟ تیمی که خیلی هم نیاز به بردن ندارد، با نقشه شکست پرسپولیس به زمین می‌آید؟ فراموش نکنیم که در چند داربی اخیر نمایش دلچسبی از استقلال مجیدی ندیده‌ایم. تنها تیم بدون باخت لیگ امسال، قطعا دنبال حفظ رکورد شکست ناپذیری‌اش است. با دروازه‌بان و خط دفاعی مطمئن، احتمالا تیمی که ابتدا برای نباختن به میدان می‌آید استقلال است.

  یحیی گل‌محمدی را با چهره عموما آرام و خونسردش به‌خاطر می‌آوریم. با سابقه 2 قهرمانی پی در پی در لیگ و رفتن به فینال آسیا دستاوردهایش بیشتر از هر مربی دیگری در این سال‌ها بوده است. نگه داشتن تیم در کورس قهرمانی و اینکه هنوز پرسپولیس بخت بالا بردن جام را دارد را هم می‌شود محصول هنر مربیگری یحیی دانست. در مورد داربی اما داستان کمی متفاوت است. او به‌عنوان سرمربی پرسپولیس فقط یک بازی را از رقیب دیرینه برده است. بقیه تساوی‌هایی بوده‌اند که اغلب کام پرسپولیسی‌ها را تلخ کرده؛ در ۲شکست در جام حذفی با ضربات پنالتی، پرسپولیس می‌توانست برنده داربی در وقت قانونی باشد؛ هم ابزارش را داشت و هم توان و شرایط روحی بهتر را. اما ترس و انفعال کام سرخپوشان را تلخ کرد. حالا یحیی باید در شرایطی کاملا متفاوت تیمش را راهی میدان کند. بعد از سال‌ها این استقلالی‌ها هستند که دست بالا را دارند و اینجاست که یحیی باید عیارش را نمایان کند. فراز و نشیب‌های پرسپولیس در طول فصل، هواداران را نگران می‌کند. با این دروازه و خط دفاعی متزلزل که به گل نزن‌ترین تیم‌های لیگ هم نه نگفته؛ چگونه باید به مصاف رقیب رفت. اگر بنا بر احتیاط همیشگی یحیی در داربی‌ها باشد، قرار است با چه تمهیدی، امید قهرمانی را همچنان زنده نگه داشت؟ در بازی‌ای که باختن در آن برای پرسپولیس حکم فاجعه را دارد، یحیی احتیاط را کنار می‌گذارد و می‌آید که شجاعانه بازی کند و ببرد؟ یحیی در یکی از دشوارترین آوردگاه‌های مربیگری‌اش، نمی‌تواند این بار هم همه‌‌چیز را به قضا و قدر واگذار کند. کشتن بازی نه به نفع پرسپولیس است، نه با پرسونای تیم تناسب دارد و نه خیلی در انجامش مهارت دارد. این تیمی است که برای گل زدن و بردن متولد شده است. قهرمان ۵ دوره اخیر لیگ برتر، می‌تواند داربی را سکوی پرش برای باز پس گرفتن جایگاهش کند. بعید است قهرمانی ششم از راهی جز بردن داربی به دست‌آید. این را یحیی باید بهتر از همه بداند. با همه نگرانی‌ها در خط دفاع و دروازه، او صاحب بهترین خط حمله لیگ هم هست. این همان نقطه‌ای است که یحیی باید هنرش را نشان دهد.

  کشتن داربی با درگیری‌های میانه میدان یا بازی روان و تک ضرب و تهاجمی؟ در آستانه سال نو، هواداران از تیم محبوبشان عیدی می‌خواهند و چه عیدی‌ای بهتر از فتح داربی؟ بزرگ‌ترین ضیافت فوتبال ایران که حالا بعد از گذشت بیش از ۲سال، تماشاگر هم دارد، سرخورده مان می‌کند یا سرخوش؟ خاکستر شکست یا الماس فتح ؟ به‌خاطر هواداران هم شده، فوتبال بازی کنید و ببرید.