امیرعلی علامهزاده
و چون نقطه پایان حکایت رسید، سخن چنین آغاز شد که «خبر»، «مرگ» است و تا نمیرد کسی، خبری نیست و خبری نمیشود. پریوش سطوتی، همسر 87ساله سیدحسین فاطمی، وزیر امور خارجه دولت منتخب ملی دکترمحمدمصدق، که در سن 37سالگی و پس از کودتای 28مرداد اعدام شده بود، درگذشت. نه درباره سطوتی قرار است بنویسیم، نه درباره فاطمی، نه درباره مصدق که اسفند،ماه اوست به درگذشت و ملی کردن صنعت نفت ایران ؛ سخن از خبر است. صافترین و صادقترین خبرهای این روزها، که پرخبری در رسانهها و فضای مجازی و شبکههای مجازی سرریز است، خبر درگذشت کسی است. کسی از کرونا، که روال 2سال اخیر سبب شده است تا راس ساعت 14آمار رسمی وفات ناشی از آن منتشر شود، انتظار خبر مرگ دارد، کسی از درگذشت چهرهای که در سن پیری است، سادهترین خبرها انگار هنوز خبر درگذشت هستند. خبرها را به ارزشهای خبری میشناسیم که در «مرگ»، چندینِ آن نهفته و هویداست؛ «تازگی»، «استثناء» و «شهرت». برای روزگار کرونا، ارزش «فراوانی» نیز بدان افزوده شده است.
خبر و مرگ
در همینه زمینه :