شیرینی خوش‌بینی در سوم فوریه

سامان رضایی- روزنامه‌نگار

امروز سوم فوریه روز جهانی خوش‌بین‌هاست. همانها که وسط کویر هم به آن قطره ماسیده ته لیوان می‌گویند نیمه پر لیوان. همان‌ها که درحالی‌که ساعت رولکس‌شان را روی مچ‌شان تاب می‌دهند به ساعت مچی کارگری که دیگر توان خرید باتری ساعت هم ندارد به طعنه می‌گویند اشکال ندارد خوش‌بین باش حتی یک ساعت خراب هم روزی دو بار زمان درست را نشان می‌دهد. نه حساب این گروه را که فقط ابراز خوش‌بینی می‌کنند را از خوش‌بین‌های واقعی جدا کنیم. اتفاقا عینک بدبینی بزنیم و هر کسی را به این جرگه مقدس راه ندهیم. واقعیت این است که خوش‌بینی و بدبینی هیچ ارتباط معناداری با موقعیت فرد ندارد. فرض کنیم یک خوش‌بین و یک بدبین را به خلأ ببریم (فرض محال که محال نیست) حالا فارغ از تمام مشکلات لاینحل خانوادگی، اجتماعی و فردی هر دوی آنها را در معرض یک مسئله قرار دهیم. برای نمونه در خلأ (هیچ اشاره‌ای به جغرافیایی خاصی هم نداریم) سال نو نزدیک است و قرار است شب عید چند مهمان فضایی برای دو نفر خوش بین و بد بین ما کپسول اکسیژنی بیاورند و در مقابل گرفتن کیک مراسم سفر فضایی آنها کپسول اکسیژنی به آنها تحویل بدهند. هر چه باشد چه خوش‌بین چه بدبین بعد از یک دقیقه در خلأ آدمیزاد خفه می‌شود. بودجه هر دوی آنها یک حقوق کارمندی است و همان هفته‌های اول ماه خرج اجاره و غیره شده است که خبر می‌رسد مطابق گزارش مرکز آمار مستقر در نزدیکی بانکی که حقوق آنها را پرداخت می‌کند قیمت شیرینی 60درصد گران شده است. واکنش این دو چگونه است؟ به‌طورحتم فرد بد‌بین دو بامبی توی سرش می‌زند که حالا چه کند اما خوش‌بین ماجرا با ایما و اشاره به یادش می‌آورد که خوشحال باش ما در خلأ هستیم و هیچ‌کس از ما توقعی ندارد. می‌توانیم عصر سوم فوریه در کنار مهمان‌های فضایی‌مان معلق در هوا بمانیم و برای نمونه غروب کهکشان آندورما را تماشا کنیم. از این ماجرا که انتهایش مشخص است روانشناس‌ها پاسخی منطقی دارند. به‌گفته آنها فرد خوش‌بین این ماجرا خوش‌بین واقعی نیست. او به نوعی دچار سندرم خوش‌بینی افراطی یا همان شیدایی است. چرا که خوش‌بین واقعی در هر موقعیتی به‌دنبال راهکاری عملی است و خوش‌بین شیدا توان درک موقعیت خطرناک را ندارد. بنابراین در روز سوم فوریه حواسمان باشد دچار تلخکامی‌های از این نوع نشویم و خوش‌بین واقعی باشیم.