غیرممکن غیرممکن است؟

تیم ملی فوتبال زنان ایران که از بازی اول در جام‌ملت‌های آسیا یک امتیاز گرفت، امیدوار است امروز هم حداقل به یک امتیاز دیگر برسد اما متوقف‌کردن چین که پرافتخارترین تیم آسیاست، امکان‌پذیر است؟ هر چند مقایسه گذشته 2تیم حتی برای تساوی هم هیچ‌ شانسی به ایران نمی‌دهد، ولی خوش‌بینی در این تیم و شرایطی که چین در چند سال اخیر داشته است، این اجازه را به تیم ایران و هوادارانش می‌دهد که خودشان را از پیش باخته ندانند. ایران و چین تاکنون در فوتبال زنان مقابل هم بازی نکرده‌اند؛ چین در سطح‌یک آسیا بازی می‌کند و از حضور در مرحله مقدماتی آسیا معاف است ولی ایران همیشه در همین مرحله مقدماتی بوده و برای نخستین‌بار است که به جام ملت‌ها رسیده است. ایران و چین فقط از یک نظر شرایط مشابهی دارند؛ هر دوتیم بدون بازی تدارکاتی به جام ملت‌ها رسیده‌اند. البته چینی‌ها نیاز به تدارک ویژه‌ای برای حضور در جام ملت‌ها ندارند و صعودشان به جام‌جهانی را در دسترس می‌بینند ولی ایران نیاز مبرم به بازی دوستانه داشت و البته در تدارک این بازی‌ها ناموفق بود. ایران در بهترین موقعیت با چین‌ روبه‌رو می‌شود. یک نگاه کوتاه به گذشته تیم ملی چین این ادعا را تأیید می‌کند.

   این بهترین نسل چین نیست
چینی‌ها تا سال1986هیچ سابقه‌ای در جام ملت‌های آسیا نداشتند اما یکباره ظهور کردند و تا سال‌1999 توانستند 7دوره پیاپی به قهرمانی این قاره برسند. هشتمین قهرمانی آنها هم سال2006 و قرن‌21 به‌دست آمد. آنها 2بار هم نایب‌قهرمان این جام شده‌اند. کمترین دستاورد آنها از سال1986 به این‌سو راهیابی به مرحله نیمه‌نهایی در همه دوره‌ها بوده است. 3طلای بازی‌های آسیایی و یک نقره و یک برنز هم در این رقابت‌ها دارند. در المپیک تنها یک نقره در بازی‌های 1996 آتلانتا به‌دست آورده‌اند و یک نایب‌قهرمانی هم سال1999 در جام جهانی آمریکا دارند. در آخرین جام جهانی یعنی سال2019 چینی‌ها از گروهی متشکل از آلمان، اسپانیا و آفریقای‌جنوبی صعود کردند اما در دور حذفی 2 بر صفر به ایتالیا باختند و کنار رفتند. در المپیک2020 توکیو در مرحله گروهی عملکردی فاجعه‌بار داشتند و با یک تساوی و تفاضل گل منفی11 حذف شدند. آنها 5-صفر به برزیل باختند، 8-2 مقابل هلند شکست خوردند و با زامبیا به تساوی پرگل 4-4 رسیدند. با این نتایج آنها تیم آخر گروه‌شان شدند.
با اینکه تیم چین بعد از المپیک بازی دیگری نداشته، اما جام ملت‌ها را با پیروزی خوبی شروع کرد. آنها در بازی اول که از حساسیت‌های سیاسی‌ هم برخوردار بود، چین‌تایپه را‌ 4-صفر بردند. همه بازیکنان این تیم غیراز یک نفر در لیگ داخلی بازی می‌‌کنند. تانگ جیالی در باشگاه تاتنهام عضویت دارد که او هم قرضی به این تیم رفته و فقط 4‌بار با پیراهن تیم لندنی بازی کرده است. دانشگاه ووهان با 5‌بازیکن بیشترین سهمیه را در تیم ملی دارد. این تیم بهترین نسل فوتبال زنان چین نیست و بهترین گلزنان و باسابقه‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال این کشور در قرن پیشین بازی می‌کردند و از آخرین قهرمانی آنها در یک تورنمنت مهم (2006، قهرمانی جام ملت‌های آسیا) 16سال می‌گذرد.

   ایران خوش‌شانس است؟
ایران برای صعود از مرحله مقدماتی جام ملت‌های آسیا کار سختی نداشت. وقتی که قرعه‌کشی مسابقات انجام شد، بازیکنان و اعضای کادر فنی این تیم خوشحال بودند که در گروهی سخت‌تر از این‌ قرار نگرفته‌‌اند. مهناز امیرشقاقی از مربیان فوتبال ایران می‌گوید تیم روی دور شانس است و بعید نیست در بازی امروز هم بتواند به امتیاز برسد: «با رزومه‌‌ای‌ که تیم چین دارد، تنها انتظاری که می‌توانیم از بچه‌های ایران داشته باشیم، بازی خوب است. نمی‌گویم امیدمان را از دست بدهیم ولی باید واقع‌بین باشیم و توقع‌‌مان را پایین بیاوریم. البته در فوتبال، شانس هم دخیل است. تیم ما در گروه‌بندی مرحله مقدماتی شانس آورد. در خود جام هم گروه بدی ندارد. اگر امروز هم شانس با تیم یار شود، شاید اتفاقی دور از انتظار بیفتد. در فوتبال هیچ‌چیزی غیرممکن نیست.»

   بذل و بخشش‌های هیجانی
روزهای اخیر نزدیکان به تیم ملی سعی کرده‌اند روحیه تیم را بالا ببرند؛ چرا‌که مهم‌ترین ابزار تیم را برای مقابله با حریفان فقط همین روحیه می‌دانند. تیم نه تدارکات خوبی داشته و نه از نظر فنی خیلی سطح بالایی دارد که بتواند از پس تیم‌های سطح‌یک آسیا بربیاید. بعد از بازی با هند و گرفتن یک امتیاز این حمایت‌های روانی بیشتر هم شد. بعضی‌ها برای اینکه برای بازی با چین روحیه بازیکنان بالاتر برود، به ملی‌پوشان وعده‌هایی داده‌اند. شرکت هواپیمایی وارش بعد از هماهنگی با شهاب‌الدین عزیزی‌خادم، رئیس فدراسیون به همه اعضای تیم ملی قول داد در یک سال آینده همه پروازهای آنها مجانی باشد. رئیس بیمارستان فوق‌تخصصی چشم‌پزشکی نگاه هم بعد از صحبت با عزیزی‌خادم قول استخدام زهره کودایی، دروازه‌بان تیم ملی را داد. اینکه کودایی که محل زندگی‌اش اهواز است و تیم باشگاهی‌اش در اصفهان چطور می‌تواند کارمند بیمارستانی در تهران باشد، به کنار. این بحث هم که چرا بازیکن تیم ملی باید نیازمند شغل باشد و چرا از فوتبال تامین نیست، بماند برای وقت دیگر. اما چرا وسط یک تورنمنت فقط به یک بازیکن پاداش داده می‌شود؟ نقش کودایی در یک امتیاز بازی با هند پررنگ بود اما می‌شود فقط به یک بازیکن پاداش داد و بقیه را نادیده گرفت؟ تجربه نشان داده این پاداش‌ها در روزهای پیروزی یک تیم بیشتر جنبه تبلیغاتی دارد و چیز زیادی عاید ورزشکاران نمی‌شود.