این 4 برش زشت

بهروز رسایلی

مسابقات هفته هفتم لیگ برتر در حالی برگزار شد که پرسپولیس و استقلال برابر تیم‌های نفتی به میدان رفتند. آبی‌ها در آبادان برابر صنعت نفت تن به تساوی یک - یک دادند، اما پرسپولیس در تهران به سختی موفق شد با یک گل نفت مسجدسلیمان را شکست بدهد. باور کنید خیلی دوست داریم بیشتر از زیبایی‌ها و وجوه مثبت مسابقات لیگ حرف بزنیم، اما چه کنیم که کفه زشتی‌ها سنگین‌تر است، خیلی هم سنگین‌تر است.

   اشتباهات داوری تا کجا؟
این اوج بدسلیقگی بود که بعد از اتفاقات 2 سال پیش در بازی صنعت نفت آبادان و استقلال با قضاوت محمدرضا اکبریان، یک‌بار دیگر دقیقا همین داور برای همین مسابقه در همان شهر انتخاب شود! با این حال فدراسیونی که می‌تواند داربی تهران را برای روز شنبه ساعت 4 بعدازظهر برنامه‌ریزی کند، آنقدر بدسلیقه هست که اکبریان را دوباره برای بازی آبادان بگذارد! از همان ابتدای معرفی اکبریان به‌عنوان داور این بازی، باشگاه استقلال اعتراضش به موضوع را علنی کرد. در این شرایط اکبریان هر اشتباهی می‌کرد، موضوع یک جور تفسیر می‌شد. او اگر به ضرر نفت دچار لغزش می‌شد می‌گفتند قصد دارد اشتباهات قبلی‌اش علیه استقلال را جبران کند و اگر بار دیگر به زیان آبی‌ها دچار خطا می‌شد، می‌گفتند سر لج افتاده است. اتفاقی که رخ داد اما از سنخ دوم بود. بنا به ارزیابی کارشناسان، اکبریان در این بازی یک یا 2 پنالتی به سود استقلال اعلام نکرد که خب طبیعتا در نتیجه بازی هم مؤثر بود. یک بحث این است که تا کی باید هر هفته شاهد اشتباهات آشکار داوری باشیم و خبری هم از VAR نباشد. بحث دوم هم این است که چرا از همین پتانسیل موجود به بدترین شکل ممکن استفاده می‌شود. شاید اگر هر داور دیگر در آبادان سوت می‌زد، با تمرکز بیشتر دچار این اشتباهات نمی‌شد. اکبریان اما تحت‌تأثیر حواشی قبل از بازی شرایط سختی داشت و اشتباهات مؤثری هم کرد. دست کمیته داوران درد نکند!

  معرکه زشت آزادی
اتفاقاتی که پیش از بازی پرسپولیس و نفت مسجدسلیمان رخ داد، بسیار عجیب و مایه تأسف بود. جنگ بر سر تبلیغات محیطی کم‌کم به جاهای باریکی کشیده است. مقاومت باشگاه‌ها در مقابل سازمان لیگ، کار را به جایی رسانده که هر هفته شاهد یک جنجال جدید هستیم. این بار با ورود شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی، حتی نزدیک بود مسابقه پرسپولیس و نفت لغو شود. در مورد اینکه در این غائله حق با کیست خیلی می‌شود حرف زد، اما هر چه هست این کشمکش نباید به جایی برسد که اعصاب و روان مردم را مخدوش کند. هواداران چه گناهی کرده‌اند که باید شاهد این جنگ زرگری باشند؟ آنها فقط می‌‎خواهند یک مسابقه شسته و رفته فوتبال ببینند و حق‌شان نیست که این همه تنش را تحمل کنند. حالا بگذریم که به هر حال هر کسی برای خودش یک برنامه‌ریزی دارد و وقفه نیم‌ساعته در آغاز مسابقه می‌تواند نظم این برنامه را به هم بریزد.
 
چرا بدون تماشاگر؟
مسابقات هفته هفتم در حالی بدون حضور تماشاگران برگزار شد که در هفته‌های پنجم و ششم، 2 بازی با تماشاگر داشتیم. نبرد استقلال با نساجی و پرسپولیس با نفت آبادان با حضور محدود هواداران در ورزشگاه آزادی برگزار شد، اما هیچ‌کس نفهمید چه اتفاقی رخ داد که یک قدم عقب رفتیم و مسابقات این هفته به ورزشگاه‌های خالی برگشت. به‌طور کلی این معما یک‌بار باید حل شود. با توجه به لغو تقریبا تمامی محدودیت‌های اجتماعی، ورزشگاه‌ها هم باید شرایط روتین و نسبتا عادی پیدا کنند و این مسئله فقط هم محدود به تهران نباشد، چون این خودش مصداق تبعیض است.

  این چه کیفیتی است؟
از طرف دیگر کیفیت فنی مسابقات هم چندان چنگی به دل نمی‌زند. استقلال البته این هفته برابر نفت آبادان بهتر از گذشته بازی کرد، اما شاید بخش زیادی از این مسئله را باید به نام ضعف نفت نوشت؛ چه اینکه پرسپولیس هم یکی از معدود نمایش‌های قابل دفاعش را برابر همین تیم ارائه داده بود. در عوض سرخپوشان این هفته مقابل نفت مسجدسلیمان به شرایط قبلی بازگشتند و عملکرد ملال‌آوری داشتند. تیم یحیی آنقدر که مردم توقع دارند خوب بازی نمی‌کند. کم‌کم کار به جایی رسیده که برخی هواداران برای حضور مربیان خارجی در لیگ ایران دلتنگ می‌شوند. کاش لااقل پرسپولیس و استقلال به‌عنوان ویترین این لیگ آنقدر خوب باشند که چنین اتفاقی رخ ندهد.