هجوم به جبهه خودی

علیرضا مجمع| «عدالتی در کار نیست.» این را دیگر شاید بعد از این همه سال با قاطعیت بشود درباره آن 90 دقیقه جنگ گلادیاتوری داخل مستطیل سبز گفت. عدالتی وجود ندارد. همیشه تیمی که بهتر است لزوما نمی‌تواند جنگ را ببرد. این حکم کلی، پایه‌ای است که پیروش جمله دیگری است: «برنده آن دو 90 دقیقه، قطعا با لیاقت‌تر است.» این دو گزاره در هر دو بازی چشم‌نواز نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا کاملا نمایان بود. 
ضعیف‌ترین رئال مادرید چند سال اخیر در دو بازی نیمه‌نهایی مقابل بایرن برخاسته از خاکستر پپ و کارلتو همان جوری بود که باید باشد. همان‌قدر زیرک، همان‌قدر حسابگر، همان‌قدر خوش‌شانس و البته همان‌قدر موذی. این چند گزینه، پشت سرش البته برد در نبردی را به‌دنبال خودش ‌آورد. تیم زیدان در کل دو بازی شاید به عدد انگشتان دو دست موقعیت روی دروازه تیم یوپ هاینکس ایجاد نکرد و با کمترین توشه خود را در آستانه سیزدهمین قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا قرار داد. در مقابل بایرن مثل همیشه جنگید. فقط جنگید. ذهن بازیکنان ژرمن و غیر ژرمن بایرن جوری طراحی شده که انگار فقط باید بجنگند؛ فارغ از هر نتیجه‌ای. عدالتی که هیچ‌وقت در فوتبال حاکم نیست، بر لیاقتی که باید تیم برنده به‌دست بیاورد غلبه کرد و بایرن با اینکه بهتر بود اما لیاقت رفتن به فینال را در خود نساخته بود. 
در این دو پاراگراف کوتاه بالا به عمد دو مساله را نادیده گرفتم، هر چند می‌تواند در نتیجه کلی و تعریف لیاقت و عدالت در فوتبال به‌شدت موثر باشد. اولین مساله نوع قضاوت بازی‌های بزرگ است. در این دو بازی با چشم غیر مسلح «بخوانید نابینا» هم می‌شد فهمید که در چند صحنه مثل دقیقه اول بازی رفت وقتی کارواخال لوا را هل می‌دهد. عین همین صحنه را داور بازی برگشت یووه، رئال در آخرین دقیقه بازی از بن‌عطیه پنالتی گرفت و باعث شد بازی به وقت اضافه نرود و در همان 90دقیقه تکلیفش روشن شود و دقیقه آخر نیمه اول بازی برگشت وقتی توپ به‌دست مارسلو خورد می‌شد برای بایرن پنالتی گرفت. این پنالتی‌ها البته به اندازه فاجعه سال گذشته در یک‌چهارم نهایی بزرگ نبود، اما به هرحال نتیجه را عوض کرد. داوری در این چند ساله یکی از پاشنه آشیل‌های بازی‌های رئال با حریفانش است. اما نمی‌شود در لیاقت ذهنی بازیکن‌های رئال این مورد را موثر دانست. شاگردان زیدان ساخته شده‌اند برای رفتن فینال. داور هم البته یاری‌شان می‌کند برای این صعود. مورد بعدی اشتباهات بچه‌گانه‌ای است که از بازیکنان بایرن سر زد. اینجاست که می‌شود با قاطعیت لیاقت را از پشت نام بایرن به سادگی حذف کرد. اشتباه رافینیا دومین اشتباه مهلک او در دو نیمه‌نهایی مقابل بارسا و رئال بود. در اشتباه اول وقتی توپ را از نویر گرفت به سادگی لو داد و توپ رسید به مسی و بعدش را می‌دانید، این‌بار هم که دیگر حرفی برای گفتن نماند وقتی توپ را پشت نیمه زمین خودی در یک پاس عرضی به آسنسیو داد تا کار را تمام کند. کار اولریش البته تیر خلاص بر پیکر جنگجوی خسته بایرن بود. تردید بین گرفتن توپ با دست و زدن توپ با پا بنزما را با دروازه خالی تک‌به‌تک کرد و البته کریم رئال، هیگواین نبود که دروازه خالی را بیرون بزند. 
ناعادلانه است، اما هر کس لیاقت داشته باشد بازی را می‌برد؛ بدون شک.