چرا توپ را ول می‌کنید؟

تیم ملی کشورمان در حالی در آخرین دقایق بازی با لبنان موفق به شکست حریف شد که چیزی نمانده بود بازی را در شهر صیدا با یک گل به این تیم ببازیم. گاهی گلی که شما می‌خورید اسمش «خلاف جریان بازی» است، اما برای گلی که لبنان به ما زد حتی از این عبارت هم نمی‌شود استفاده کرد. تیم حریف در خواب و‌ رؤیا هم نمی‌دید زیر آن فشار به این شکل به گل برسد، اما ارسال بلند آسی از سمت راست که  توپ در حالت عادی باید با اختلاف خیلی زیاد بیرون می‌رفت، در اثر وزش شدید باد به زمین مسابقه برگشت و سونی سعد با یک ضربه زیبا آن را به گل تبدیل کرد. اگرچه این گل در شرایط کاملا غیرطبیعی به ثمر رسید و جزو اتفاقات نادر دنیای فوتبال، تقسیم‌بندی می‌شود، اما علیرضا بیرانوند به‌عنوان یک دروازه‌بان باتجربه باید با هوشیاری کامل مانع از به ثمر نشستن آن می‌شد. یک دروازه‌بان باید توپ را تا خروج قطعی از زمین مسابقه تعقیب کند. چه بسیار دیده‌ایم که بزرگ‌ترین گلرهای جهان حتی وقی مطمئن هستند توپ بیرون خواهد رفت، تا آخر پی کار را می‌گیرند و دروازه را در زاویه مورد نظر پوشش می‌دهند. با این حال بیرانوند سهل‌انگاری کرد و بعد از رسیدن توپ به مهاجم حریف هم واکنش خوبی نشان نداد.
این گل بسیاری از بیننده‌ها را یاد گل اول ژاپن به ایران در نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا2019 انداخت. حتما یادتان هست که آن روز هم در ورزشگاه هزاع بن‌زاید امارات مدافعان ایرانی رفتند برای اعتراض به داور و صحنه را برای مهاجمان ژاپن خالی گذاشتند. آن گل بسیار دردناک بود و پایه‌گذار یکی از سنگین‌ترین شکست‌های تاریخ فوتبال ایران شد. آن زمان خیلی‌ها این گل را به تفاوت‌های فرهنگی ایرانیان با ژاپنی‌ها ربط دادند و گفتند فلسفه موفقیت سامورایی‌ها در زندگی این است که تا آخرین لحظه موقعیت را تعقیب می‌کنند و ناامید نمی‌شوند. ایده قشنگی است و اصلا هم بیراه به‌نظر نمی‌رسد، اما آیا الان این گلی هم که از لبنان خوردیم، به تفاوت‌های فرهنگی ما و لبنانی‌ها مربوط می‌شود؟ طبیعتا اینطور نیست و مشکل را باید جای دیگری پیدا کنیم. متأسفانه از گذشته درس نمی‌گیریم و با «کار» شوخی داریم. یک لحظه تصور کنید لبنان با این گل ما را برده بود. در این صورت آنها 8امتیازی می‌شدند و در فاصله 2امتیازی تیم ملی ایران قرار می‌گرفتند. اینطوری حتی ممکن بود اصل صعود تیم ملی هم به خطر بیفتد. یک‌بار برای همیشه؛ کاش هرگز هیچ توپی را ول نکنیم و تا آخر پی کار را بگیریم.