حروف فارسی بر تاج برج آمریکایی

یک کره مرمرین به دور تاج برجی بلند می‌چرخد. از گوی، الفبای فارسی و لاتین بیرون می‌جهد و حروف به نوبه‌خود با اشاره دست‌ها دور و نزدیک می‌شوند. تاس‌های شیشه‌ای در حرکتند و گل‌هایی ناشناخته در پی آنها. زمین می‌چرخد و سپس با تغییر مدار به ده‌ها جرم آسمانی تکثیر می‌شود. این‌ جهان خیالی، تصاویری از یک چیدمان نوری و چندرسانه‌ای است. پروژه‌ای بر بام «سیلزفورس تاور»، یکی از بلندترین برج‌های سانفرانسیسکو که چون فانوسی در آسمان شهر می‌درخشد و از دوردست پیداست. هنرمندان در این پروژه از گردش افلاک، آمد و شد انسان‌ها و جانداران در زمین و سردرگمی‌های زبانی الهام گرفته‌اند. شاید حلقه چرخان و تصاویر متحرک بر فراز برج، نمود شتاب و سیر زمان در زمین باشند و تلاقی حروف با یکدیگر، نماد قوت و ضعف زبان.
شقایق سیروس، نقاش و طراح ایرانی، از همکاران پروژه بوده و ایده‌ الفبای فارسی ابتکار اوست. پروژه‌ای زیرنظر جیم کمپل، هنرمند آمریکایی که خالق آثار هنری چند رسانه‌ای از نور و صدا و تصویر است و مجسمه‌ها و چیدمان‌هایش در معتبرترین موزه‌های هنری جای دارند. پروژه «روز در شب» بلندترین اثر هنری روی زمین نیز نامیده شده است. شقایق سیروس متولد ۱۹۸۷ میلادی در تهران و تحصیلکرده دانشگاه هنر کالیفرنیاست. او در مصاحبه با دویچه وله از چگونگی ورود به این پروژه، تقلا برای نشان دادن حروف فارسی در تصاویر و طرح‌های آتی خود می‌گوید:«ویدئوها با هزاران نور ال‌ای‌دی روی برج به‌صورت پیکسل به تصویر درمی‌آیند. جزئیات اصلا در آنها مشخص نیست و صورت‌ها به شکل انتزاعی دیده می‌‌شوند. در عین حال، تصاویر خیلی از مکان‌هایی را که روی برج از نظر بصری جالب به‌نظر می‌رسیدند، به‌ناچار حذف کردیم چون حس دوربین‌های کنترلی و امنیتی را ایجاد می‌کردند. این سبک جزو ویدئو آرت و هنرهای چیدمان ویدئو و هنرهای چندرسانه‌ای محسوب می‌شود. خود جیم کمپل این پروژه را از بزرگ‌ترین چیدمان‌ها و ویدئو اینستالیش‌های خود می‌داند. در راستای پروژه «نیمه شب» تعداد زیادی از هنرمندان ویدئویی، اجرایی و رقصنده‌ها دعوت شدند تا برای برج کار کنند.» پروژه به واکنش‌های اجتماعی و سیاسی هم تا جایی که امکان باشد می‌پردازد تا صدای شهر نیز باشد.