راز کوچه آب‌انبار
رابعه تیموری
تا چند سال پیش در فاصله چند متری خیابان عبید زاکانی کوچه‌‌ای به نام کوچه «آب‌انبار» وجود داشت که در ابتدای آن ساختمان بزرگی به چشم می‌خورد. این ساختمان که همیشه در آهنی کوچک و میله‌ای آن بسته بود، طاقی ضربی داشت. دیوار آجری آن سیاه و کبره بسته بود و انتهای پلکان پهن و مدور آن به حفره‌ای گود و وسیع می‌رسید. «عباس عرب‌زاده» از اهالی قدیمی محله امامزاده حسن(ع) است و قصه این بنای قدیمی را خوب می‌داند. او تعریف می‌کند: «قدیم که درمحله امامزاده حسن(ع) خانوارهای انگشت‌شماری زندگی می‌کردند، در اینجا آب‌انباری قرار داشت که حوضچه‌ای گود و دایره‌ای شکل در ته آن بود. حوضچه به اندازه یک تانکر آب گنجایش داشت و شب‌ها از آب روانی که از محله‌های اطراف سرچشمه می‌گرفت، پر می‌شد تا خانواده‌ها برای مصرف روزانه خود از آن استفاده کنند. کم‌کم از منبع آب کارخانه کیان‌تایر لوله آب تمیز به آب‌انبار کشیدند. شیر آب در ته حوضچه قرار داشت و بچه و پیر و جوان با سطل و دیگ و قابلمه از پله‌های پهن پایین می‌رفتند و به نوبت ظرف‌های‌شان را پر از آب می‌کردند.» عرب‌زاده درباره روش تأمین آب شرب محله می‌گوید: «این آب مصرف خوراکی نداشت و اول هر هفته آب‌یارها با گاری‌های دستی یا اسبی برای خانواده‌ها آب آشامیدنی می‌آوردند. هر خانوار می‌توانست به اندازه چند حلب و برای مصرف یک هفته خود آب بخرد که قیمتش ۵ زار(ریال) می‌شد. وقتی آب لوله‌کشی به محله‌ها راه پیدا کرد و سر هر کوچه یک فشاری آب آشامیدنی گذاشتند، آب‌انبار از رونق افتاد.»
