آنها همیشه ماسک می‌زنند
سامان رضایی
ماسک برای ما وسیله‌ای ضروری، اجتناب‌ناپذیر و همزمان اعصاب‌خردکن است، برای اهالی جزیره میاکجیما اما استفاده از این وسیله نوعی خاطره و رسم دائمی است؛ خاطره‌ای دور که به بیش از 100سال پیش بازمی‌گردد؛ زمانی که اهالی جزیره متوجه شدند با استفاده از ماسک می‌توانند زمان بیشتری در این سکونتگاه خطرناک زنده بمانند. این منطقه در فاصله 160کیلومتری توکیو واقع شده و آتشفشان معروفی همنام با خود جزیره در آن وجود دارد که هر چند سال یک‌بار فوران می‌کند. علت ماسک‌زدن همیشگی اهالی آن گاز گوگردی است که در آن وجود دارد؛ چیزی حدود 42هزار تن گاز دی‌اکسید‌کربن در هوا وجود دارد و گوگرد فقط آن را تکمیل می‌کند. وقتی بیشتر درباره شیوه زندگی و تاریخچه این جزیره مطالعه می‌کنیم متوجه می‌شویم که شرایط ماسک‌زدن ما در سال‌های کرونا چندان هم سخت نیست. دست‌کم قابل تحمل‌تر است. برای نمونه بد نیست بدانیم که میزان آلودگی هوای این جزیره گاهی به‌قدری زیاد می‌شود که ساکنانش آنجا را ترک می‌کنند. در سال۲۰۰۰ میلادی هم اهالی این شهر یکی از بدترین سال‌ها را گذراندند به‌طوری که دیگر حتی ماسک‌های ضد‌گاز هم برای فیلتر هوا کارایی نداشت. فوران عجیب کوه در این سال منجر به ۱۷هزار زلزله و باعث شد که ورود به جزیره به‌مدت حدود ۵سال ممنوع شود. اما شمار زیادی از اهالی تا ۵سال بعد دوباره برای ادامه زندگی به جزیره برگشتند تا حدی که تعداد ساکنان آن به حدود ۲هزارو۷۷۵ نفر رسید.
فیلم «سایلنت‌هیل» هم با اقتباس از واقعیت موجود در این جزیره ساخته شد؛ فیلمی که در واقع برزخی شبیه به جهنم را به تصویر می‌کشید.
