ماجرای ورود صندلی به مجالس عروسی
بهاره خسروی
در روزگاری که تهران هنوز طهران بود و درگیر مدرنیته، تجملات و زرق و برق شهرنشینی نشده بود، مردم زندگی را ساده می‌گرفتند و قرار‌ها ساده و عاشقانه‌ها تا ابد پایدار بود.
اجرای مقدمات مراسم جشن ازدواج و سپردن ریش و قیچی برای وصال دو جوان به دست بزرگ‌ترها یکی از همین ساده گرفتن‌ها بود؛ مراسم‌هایی که اغلب در خانه‌ها با حضور تعدادی از دوستان و آشنایان به دور از هر تجمل‌گرایی و مراسم اضافه اسباب شادی زوج‌های جوان و همه وابستگان را فراهم می‌کرد.
مرحوم «جعفر شهری» در کتاب طهران قدیم درباره نحوه اجرای مراسم عقدکنان در میان پایتخت‌نشینان نوشته است: «تا پیش از رواج میز و صندلی که با دستور به کارگیری میز و صندلی در قهوه‌خانه‌ها و چلویی‌ها صورت گرفت،ترتیب پذیرایی عقد‌خانه‌ها و عروسی‌خانه‌ها و مهمانی‌های بزرگ چنین بود که حیاط را «اگر مهمانی در حیاط بود» کیپ‌تا‌کیپ فرش کرده اطراف آن را تشکچه یا پتو، که از درازا تا شده باشد گسترده، روی آنها را رویه سفید یکدست کشیده، برای هر نفر یک پشتی یا مخده یا بالش‌گذارده، مهمانان را تعارف به نشستن روی پتوها می‌کردند و میوه و شیرینی را توی بشقاب‌ها نهاده و روی زمین جلوشان قطار می‌کردند. اگر هم عروسی مفصل بود و در تالارها و اورسی‌ها جا نمی‌گرفت برای زمستان‌ها تمام حیاط چادر کشیده شده، منقل‌های بزرگ آتش برای گرم کردن به اطراف نهاده می‌شد و جای شربت با شیر گرم عوض می‌شد.»
جعفر شهری در بخش دیگر کتابش به ورود میز و صندلی و نحوه استفاده از آن در عروسی‌ها اشاره می‌کند: «کم‌کم که میز و صندلی باب‌شده به مجالس راه یافت، اگرچه تا مدت‌ها مردم با آن خو نگرفته به اندیشه تکبر و خودنمایی از آن احتراز کرده با بودن آن هنوز روی زمین می‌نشستند، و چه مضحک بود همین برزخ میان روی زمین و صندلی نشستن که جوانان و بچه‌ها بالای صندلی نشسته، پیران و سالخوردگان صندلی را پشت خود نهاده جلو آن میان فاصله صندلی و عسلی می‌نشستند.»
در همینه زمینه :
