به رنگ ترس و احترام

داربی‌96 تهران بازی خوبی از آب در‌نیامد. خیلی‌ها از شکل و شمایل این بازی جا‌خوردند و ورد زبان گزارشگر بازی هم کیفیت پایین مسابقه و نمایش بدون ریسک و محتاطانه 2تیم بود. اما از منظر دیگری، شاید این اتفاق کاملا قابل پیش‌بینی می‌نمود. چنان که روز مسابقه در مطلبی مفصل به آن پرداختیم، این داربی به یک فرصت برای استقلال و یک تهدید جدی برای پرسپولیس شبیه بود. قرمزها درصورت شکست در این مسابقه ممکن بود هر آنچه در این فصل کاشته‌اند و قهرمانی لیگ که امروز در دوقدمی آن قرار دارند، همه را یک‌جا ببازند. تبعات باختن در 90دقیقه این داربی می‌توانست تا چند روز فضای باشگاه را به هم بریزد و قهرمانی پنجم در لیگ هم قربانی همین فضای غبارآلود شود. یحیی چون چیزهای بیشتری برای از دست دادن داشت، بیشتر از فرهاد ترسید و تمام تاکتیک‌های او در این بازی و کنش‌های بازیکنانش براساس همین ترس طراحی شد.
در آن سوی میدان، استقلال با همان تاکتیکی بازی کرد که 2ماه قبل در لیگ بازی کرده بود. استقلال در داربی اردیبهشت‌ماه نشان داد یکی از معدود تیم‌هایی است که راه مقابله تاکتیکی با بهترین تیم حال حاضر ایران را بلد است و می‌تواند مهره‌های هجومی پرسپولیس را مهار کند تا در موقعیتی مناسب نیش خودش را به این تیم فرو کند. این نیش در بازی اردیبهشت با اشتباه داوری خنثی شد اما یحیی می‌دانست که این‌بار ممکن است به اندازه آن بازی، خوش‌شانس نباشد. پس ترجیح داد ریسک نکند، با حداکثر نفرات در زمین خودش بماند و کار را به پنالتی بکشاند. در این صورت بدترین حالت برای سرخپوشان همین حالتی می‌شد که الان رخ داده است؛ یک باخت خفیف در ضربات پنالتی که تبعات چندانی نخواهد داشت و احتمالا 2هفته دیگر با بالا‌بردن جام قهرمانی لیگ کاملا از یادها خواهد رفت. تاکتیک‌های یحیی، منطقی‌ترین برخورد با ترسی بود که قرمزها از این بازی داشتند. غیرمنطقی‌ترین شکل مواجهه با این ترس را هم می‌شد در حرکات عجیب‌و غریب و وقت‌کشی‌های رقت‌انگیز حامد لک دید.

  چهره ویژه: علیرضا فغانی
علاوه بر وحشتی که پرسپولیسی‌ها از باختن داربی در جریان بازی داشتند، یک ترس دیگر آنها از دعواها و درگیری‌های معمول در این مسابقه بود. داربی تهران را همیشه با اعتراض‌‌های تمام‌نشدنی به داور و درگیری بازیکنان و نیمکت‌ها با یکدیگر به یاد می‌آوریم. آخرین داربی 2تیم با دعوا و درگیری تمام شد و چند محروم روی دست قرمزها گذاشت که به محرومان بازی 5روز قبل آنها مقابل سپاهان اضافه شدند. پس بی‌جهت نبود اگر سرخپوشان از درگیری‌ها و محرومیت‌های احتمالی در این بازی هم وحشت داشته باشند. آنها حتی درصورت برتری در 90دقیقه هم ممکن بود این مسابقه را با یک دعوای سخت و تبعات تلخ آن به پایان ببرند. در روزهایی که بازی 2تیم میانه‌جدولی در لیگ ایران هم بدون دعوا و درگیری و اعتراض تمام نمی‌شود، پیش‌بینی جنجال در داربی بزرگ تهران با توجه به دشمنی همیشه‌جاری میان 2تیم و آن همه بیانیه و تهدید در روزهای قبل از مسابقه اصلا پیش‌بینی عجیبی نبود. اما این احتمال بزرگ را حضور علیرضا فغانی به‌عنوان داور مسابقه خنثی کرد. رفتار بازیکنان در این میدان به شکل عجیبی تحت‌تأثیر کاریزمای فغانی و احترامی که همه برای او قائل بودند، قرار گرفت. داربی96 با هر داور دیگری از همان خطای ثانیه90 که نخستین اخطار بازی را به همراه داشت، وارد حاشیه می‌شد و این حاشیه‌ها در دقیقه15 به اوج می‌رسید. اگر هر داور دیگری از کنار لگد ارسلان بی‌تفاوت عبور می‌کرد، تمام نیمکت پرسپولیس یکباره برای اعتراض وارد زمین می‌شدند و اگر هر داور دیگری ارسلان را بابت این لگد جریمه می‌کرد، باز‌هم یک لشکر لازم بود تا استقلالی‌های معترض به این جریمه را جمع‌وجور کنند! اما تمام این لحظات در حضور فغانی بدون حادثه سپری شدند و همه‌‌چیز به خیر گذشت. این همان چیزی بود که پرسپولیسی‌ها بیش از حریف نیازمندش بودند و به آن رسیدند.