نگاه همه به مهرزاد است

همه چیز از یک آرزو شروع شد، در یک برنامه تلویزیونی، پسری خجالتی با ظاهری متفاوت که همه حرف‌هایش را در چند کلمه خلاصه می‌کرد، گفت که بزرگترین خواسته‌اش دیدن علی کریمی است، او به آرزویش رسید ولی مهمتر از این استعدادی بود که به ورزش ایران معرفی شد. قامت و دست‌های کشیده مرتضی مهرزاد هر مربی والیبالی را وسوسه می‌کرد تا او را در تیمش داشته باشد. مهرزاد والیبال را از باشگاه شروع کرد و خیلی زود به تیم‌ملی رسید و ‌حالا او بهترین بازیکن والیبال معلول جهان و ایران است؛ بهترینی که اگر نباشد تیم‌ملی والیبال معلولان ایران که از قضا همیشه در سکوی اول جهان بوده، با مشکل مواجه می‌شود. 
مهرزاد تا کلاس پنجم دبستان مثل خیلی از  بچه مدرسه‌ای‌ها پشت نیمکت کلاس می‌نشست و درس می‌خواند اما از همان سال مشکلات حرکتی و رشد استخوانی‌اش شروع شد، مشکلات جسمانی به کنار در نبود پدر نان‌آور خانواده شد و شاگرد نانوا. مشکلات جسمی‌اش او را زمین‌گیر کرد و خانه‌نشین اما همه چیز با یک آرزو تغییر کرد. تشخیص مربیان والیبال نشسته درست بودند، او ستاره شده؛ مرتضی در لیگ والیبال معلولین با تیم ثامن قهرمان شد و در اولین حضور بین‌المللی‌اش قهرمانی پاراالمپیک والیبال نشسته ایران را که در لندن به بوسنی داده شده بود، پس گرفت. 
   مهرزاد: از آرزویم پشیمان نیستم
مرتضی مهرزاد حالا با گذشته فرق کرده، هم روحیه‌اش و هم وضعیت مالی‌اش. او به همشهری‌ورزشی می‌گوید: «وضعیتم با گذشته خیلی فرق کرده، هم از نظر مالی و هم از نظر روحی خیلی تغییر کرده‌ام.» و این تغییر را مدیون همان آرزو است: «آرزویم را خیلی راحت گفتم و پشیمان نیستم که این آرزو را کردم. الانم به خیلی از آرزوهایم رسیده‌ام.»
مرتضی مهرزاد از روزهایی می‌گوید که بسیار خجالتی بود و در ارتباط‌گیری بابچه‌های تیم‌ملی مشکل داشت. حالا اما می‌خندد و کمتر خجالتی است: «قبل از المپیک خجالتی بودم حالا اما نه کمی پررو هم شده‌ام...»
داستان مهرزاد می‌تواند الهام‌بخش خیلی از معلولان باشد. او حالا می‌گوید که آرزوهای زیادی دارد و در کنار سلامتی که همیشه دوست دارد، داشته باشد می‌خواهد یک‌بار دیگر قهرمان پاراالمپیک شود: «آدم قانعی هستم اما اگر به آرزو باشد، دوست دارم در توکیو هم قهرمان شویم. این آرزویی است که دوست دارم به آن برسم.»
پسر ۲متر و ۴۶سانتی والیبال معلولین ایران حالا در شرایطی است که دیگر مشکلات مالی سابق را که دردی بر روی مشکلات جسمانی‌اش بود، ندارد؛ ورزش کردن برای معلولین تنها محلی برای درآمد کسب کردن نبوده و راهی برای امیدوار بودن هم است. امروز تیم‌ملی والیبال نشسته ایران در تبریز و در فینال نخستین دوره لیگ جهانی با روسیه بازی می‌کند و چشم امید تیم و ایران به مرتضی است و خود او در انتظار افتخار دیگر.