سقوط از آن طرف بام؟

بهروز رسایلی| این روزها هر روزنامه و سایت و صفحه‌ای را که باز می‌کنی، حرف از این است که گروه تیم ملی در مرحله دوم انتخابی جام‌جهانی خیلی راحت در آمده و ما قطعا صعود می‌کنیم. کار به جایی رسیده که برخی پیشکسوتان و کارشناسان می‌گویند اگر خود دراگان اسکوچیچ هم می‌خواست قرعه را در بیاورد، نمی‌توانست اینقدر کار تیم ملی را راحت کند. صد البته با هر تحلیل و تفسیری روشن است که گروه ما از دشواری کمتری نسبت به دیگر گروه‌ها برخوردار شده، اما این همه ساده‌انگاری هم ممکن است بدجوری کار دست‌مان بدهد.

  چیزی به اسم «آسان» نداریم
در فوتبال امروز چیزی به نام بازی «آسان» نداریم. هر شب مسابقات یورو را می‌بیند، لیگ‌های باشگاهی مختلف و مسابقات خودمان را هم همینطور. سطح تیم‌ها به هم نزدیک شده و حتی گمنام‌ترین رقبا هم می‌توانند خطرساز شوند. کار ایران در صورت قرار گرفتن در گروه دوم می‌توانست سخت‌تر شود، اما این هرگز به آن معنا نیست که ماموریت فعلی تیم کشورمان «آسان» است. در مرحله انتخابی جام‌جهانی 2018 دوبار با همین سوریه بازی کردیم و موفق به شکست آنها نشدیم. همین تیم در ورزشگاه آزادی رکورد هزار دقیقه گل نخوردن ایران را متوقف کرد و یقین بدانید که باز هم می‌تواند برای ما دردسرساز باشد. در مورد عراق هم جالب است که تصویر هولناک یک ماه پیش از این تیم، حالا تنها با یک برد حداقلی فروپاشیده و عده‌ای می‌گویند این تیم نمی‌تواند ایران را به دردسر بیندازد. این عراق،همان تیمی است که 10 سال موفق به شکستش نشدیم. آنها در مرحله قبلی هم در حالی مقابل ایران قرار گرفتند که صعودشان مسجل بود و عطش معمول را نداشتند. در مورد کره‌جنوبی که اساسا نیازی به توضیح نیست. این تیم فقط می‌تواند کمتر از استرالیا برای‌مان دردسر درست کند، وگرنه خود به خود حریف بسیار قدرتمندی است که سون هیونگ مین را به عنوان بهترین بازیکن حال حاضر آسیا در خدمت دارد. لبنان را هم اگر به یاد نمی‌آورید، مجبوریم تذکر بدهیم همان تیمی است که در انتخابی جام‌جهانی 2014 ایران را شکست داد و شرایط صعود ما را حسابی پیچیده کرد. باور کنید چیزی به اسم «آسان» نداریم.
  دقیقا برعکس مرحله قبل قطعا یکی از مسایلی که باعث شد تیم ملی ایران در مرحله قبلی انتخابی آن گره کور را باز کند و از گروه بالا برود، علم و آگاهی کامل تمام مجموعه تیم، هواداران و رسانه‌ها از دشواری کار بود. نلغزیدیم، چون خوب می‌دانستیم با اولین لغزش کارمان تمام است. در تک‌تک دقایق 4 مسابقه منامه، تعهد و وسواس در کار بازیکنان تیم ملی مشهود بود و هیچ چیز را به امان خدا نسپردیم. نتیجه هم شد یک صعود سزاوارانه و دلچسب. در همان مرحله قبلی اگر بخشی از این سختگیری در مسابقات دور رفت وجود می‌داشت، اصلا کار آنقدر سخت نمی‌شد. حالا هم به نظر می‌رسد در خطر سقوط از آن طرف بام هستیم. این که تصور کنیم مسابقات تیم ملی سخت نیست، قشنگ به منزله خودکشی خواهد بود. کافی است 2 بازی اول را با این ذهنیت از دست بدهیم تا پشیمانی سخت از راه برسد و دوباره متوسل اما و اگرها بشویم. مطمئن‌ترین کار این است که محکم شروع کنیم و محکم ادامه بدهیم.