جفای خلق و غم روزگار دیده منم و زاین دو، رشته پیوند خود بریده منم
شبم که سینه من پرده‌دارِ اسرار است به انتظار تو، این خنجر سپیده! منم
ز تیغ طعنه دشمن دلم چو گل شد چاک کنون چو غنچه زبان در دهان کشیده منم
ز اوج چرخِ تمنّا چو برف با دل سرد فرونشسته و بر خاک آرمیده منم
ز من گسسته‌ای و هم‌چو گردباد به دشت ز تاب هجر تو پیچیده و دویده منم
ز غم گداختم و اشک گرم سردم کرد ز من بترس که پولاد آبدیده منم!
بسان سایه ز آزار مردمان، سیمین! غمین به گوشه دیوارها خزیده منم... سیمین بهبهانی
