دراکولا؛ حقیقت افسانه‌ای
سامان رضایی
امروز بیست و ششم‌ماه می‌روز جهانی دراکولاست. خون آشامی که برخلاف تصور عموم چندین ریشه تاریخی و علمی دارد. شخصیت داستانی دراکولا پیش از آنکه در اواخر قرن نوزدهم از رمان دراکولای برام‌استوکر سردربیاورد یک سابقه علمی هم داشت. در تاریخ افرادی وجود داشتند که به دلایلی دندان‌های نیش آنها بلندتر از دندان‌های دیگر بود. از آنجا که بازار خرافه هم در قدیم‌الایام داغ‌تر از این روز‌ها بوده مردم این افراد را خونخوار تلقی می‌کردند. شاید همین واقعیت علمی دستمایه خلق رمان دراکولای برام‌استوکر شد و پس از آن شهرت این شخصیت چنان زیاد شد که صد‌ها داستان و فیلم سینمایی از آن ساخته و پرداخته شد. دراکولای برام استوکر نجیب‌زاده‌ای مرموز و تنها بود که در واقع از یک کنت خشن و خونریز به نام ولاد سوم که در قرن پانزدهم میلادی در رومانی می‌زیسته، اقتباس شده بود. ولاد نجیب‌زاده‌ای بود که از یک طرف با ترک‌ها و از طرفی دیگر با امپراتوری اطریش-مجارستان برای حفظ قلمرو خود در جنگ و جدال بود. او با بیرحمی تمام، اسیران جنگی، رعایای خودش و حتی سفیران دیگر پادشاهان را می‌کشت و یا آنها را به میخ می‌کشید. مردم به او لقب پسر اژدها را داده بودند که در زبان رومانیایی دراکولا گفته می‌شود و از همین‌جا این لغت به رمان برام استوکر راه پیدا کرد و جهانی شد. اکنون قلعه برام‌استوکر همچنان در رومانی میزبان علاقه‌مندان به شخصیتی است که در سینما تبدیل به ساب‌ژانر شده است.
در نمادشناسی هنری هم دراکولا سمبل افرادی سودجو و قدرتمندی است که از تلاش مردم تغذیه می‌کنند و به نوعی آنها را خونخوار می‌نامند.
در همینه زمینه :
