همه ماه‌عسل‌های تلویزیون

فهیمه پناه‌آذر- روزنامه‌نگار

از سر کار به خانه‌ آمده‌اید و منتظر اذان برای افطار هستید. دورکارید و در خانه نشسته‌اید و در جست‌وجوی یک برنامه برای تماشا تا آخرین دقیقه‌های روزه‌داری را برای افطار سپری کنید. شبکه‌های تلویزیونی را جست‌وجو می‌کنید. شبکه یک؛ مجری روحانی روبه‌روی میهمانش نشسته؛ مدام از او سؤال می‌پرسد و میهمان به واسطه سؤالات قصه زندگی‌اش را تعریف می‌کند. سراغ شبکه 2 می‌روید؛ کاظم احمدزاده مجری باسابقه از «آدم‌های خوب شهر» می‌گوید. او هم میهمانی دارد اما میزبانی‌اش هم مدل خودش را دارد. چهره‌اش که همیشه مغموم است و فضای برنامه دلت را تنگ می‌کند. این بار به سراغ شبکه 3 می‌روید برنامه «مثل ماه» را می‌دهد یاد «ماه عسل» احسان علیخانی می‌افتید. غم‌نامه‌هایی که واقعیت دارند، هر روز از این غم‌ها در جامعه می‌بینیم و می‌شنویم. بیننده این بار هم مجبور به تماشای آن است. تکرار و تکرار و تکرار....
 شبکه 4 از مرگ و قصه‌های پس از مرگ می‌گوید؛ مجری در یک برنامه مستندگونه با میهمانانش صحبت می‌کند. آخرین شبکه باقی مانده است. شبکه پنج؛ «شهر زیبا» نامی که یادآور فیلم اصغر فرهادی است. اما فقط نامش شبیه آن است. اجرای مجری جوان که هر چند دقیقه یک‌بار اصرار دارد که با وجود حاشیه‌های زیاد برنامه را به‌خاطر بینندگانش اجرا می‌کند. اینکه اذعان دارد برنامه‌اش بدخواه دارد. این مجری جوان هم مانند ۴ شبکه قبلی میهمان دارد.... خسته می‌شویم. ترجیح بر این می‌شود که چشم‌هایمان را ببندیم حداقل کمی استراحت کنیم تا اذان فرا برسد.

میزبان و میهمانی تلویزیون در رمضان
تولید این نوع برنامه تقریبا ۱۴سال پیش با برنامه «ماه عسل» احسان علیخانی شروع شد. تلویزیون در آن سال‌ها با تولید و پخش این برنامه با سوژه‌های جدید توانست مخاطب خوبی پیدا کند. میهمانانی که از دل جامعه خودمان بودند و قصه‌هایشان را برای همه تعریف می‌کردند. پخش این تک برنامه تا سال ۹۷ ادامه داشت و در نهایت تمام شد. اما مدیران به واسطه پربیننده‌ بودن برنامه ترجیح دادند مثل همیشه بدون به‌کار بردن کمی ایده و خلاقیت برنامه‌ای از جنس «ماه عسل» را تولید و به شبکه‌های مختلف تزریق کنند. حالا در ‌ماه رمضان شبکه‌های تلویزیونی از این جنس برنامه اشباع شده‌اند. برنامه‌های گفت‌وگومحور که شاید تولید یک برنامه از این جنس کافی باشد.
بیننده تلویزیون مگر چقدر گنجایش و ظرفیت آن را دارد که از یک طرف برنامه‌های تکراری را تماشا کند و از طرف دیگر صحبت‌های مجری‌های بی‌تجربه را بشنود. مجریانی که نقش مددکار بهزیستی را در اجراهایشان دارند و یا پرسشگرانی که می‌خواهند تمام نکته‌های زندگی میهمان را روی آنتن تلویزیون فاش کنند.

فرصتی که استفاده نمی‌شود
به واسطه ‌ماه رمضان و حضور مردم پای تلویزیون ساعت‌ها و دقیقه‌ها می‌تواند برای مدیران سازمان و برنامه‌سازان جزو ساعت‌های طلایی برای بالا بردن مخاطب به‌حساب بیاید. اما دریغ از کمی ذوق و اشتیاق و استفاده از ایده‌های ناب و بکر. تلویزیون در ساخت ویژه‌برنامه‌های افطار هم دچار تکرار شده ؛ تکراری که همیشه در مناسبت‌سازی‌های تلویزیون دیده شده و انگار قرار نیست تمام شود.