روشنفکری در خیابان/ من دلم برای افطار با رفقایم تنگ شده

سیدمحمدحسین هاشمی

امسال هم انگار قرار نیست از اردیبهشت چیزی نصیبمان شود. نه عطر بهارنارنج‌هایش؛ نه خنکای درختانی که جوانه‌هایشان را گل کرده‌اند؛ نه نشستن کنج یک کافه و تماشای شهری که یک زمانی خیلی دوستش داشتیم. امسال هم اردیبهشت ما کرونایی شده و این دومین بار است که چیزی از بهار نمی‌فهمیم. حالا حتی دغدغه‌های‌مان هم بیشتر شده؛ این را اخبار می‌گوید؛ شنیدم که می‌گفت مسافری شوم از هند آمده که حسابش از باقی جداست. مسافری که همانجا توی کشور خودشان نقش اول ترس را در بالیوود بر عهده گرفت و حالا دارد یک به یک به این کشور و آن کشور مهاجرت می‌کند تا روزهای سخت را برایمان سخت‌تر کند. چقدر حال همه‌‌چیز عوض شده. چقدر همه‌‌چیز شبیه قبل نیست. حالا دلمان فقط خوش است به همین سحرها و افطارهای‌ ماه رمضان. به صدای دعاهای مادر. به عطر خوب سبزی خوردن‌هایی که توی سفره‌مان هست؛ هنوز هست. دارم فکر می‌کنم به ‌ماه رمضان‌های قبلی. به چند سال پیش. همان‌ها که قدرش را آنطور که باید و شاید ندانستیم. دارم فکر می‌کنم به جمع‌های خودمانی و غیرخودمانی که باعث می‌شد هر شب یک جا با یک عده باشیم و روزه‌مان را باز کنیم و دعا کنیم که خدا هوایمان را بیشتر داشته باشد و حالا دو سال است که از آن محروم شده‌ایم. دورهمی‌هایمان شده دیدن بهترین‌هایمان پشت قاب گوشی؛ با یکی از همین نرم‌افزارهای مجازی. راستش اینها همه وقتی دارند توی سرم رژه می‌روند که سوار دوچرخه شده‌ام و ناخودآگاه رسیدم به رستورانی که هر سال، با جمع رفقا، لااقل سه، ‌چهار شب‌ماه رمضان را آنجا می‌گذراندیم. ایستاده‌ام در مقابل کرکره‌پایینش و زل زدم به چیزی که هیچ‌چیز نیست. دارم فکر می‌کنم که‌ ماه رمضان امسال هم به همین راحتی به نیمه نزدیک شده و چشم روی هم بگذاریم، این روزهای باقی مانده‌اش هم تمام می‌شود؛ می‌گذرد. درست شبیه عمرمان که دارد از پی هم می‌گذرد و تنها باید امید داشته باشیم که یکی از خبرهای خوبی که برای واکسیناسیون می‌آید تکلیف‌مان را روشن کند تا شاید سال آینده، ‌ماه رمضان، باشیم و بتوانیم در کنار رفقایمان، خانواده‌مان و آنهایی که دوستشان داریم، روزها را بگذرانیم. من دلم سخت تنگ شده است برای روزهای خوبمان همشهری! تو که امیدواری، تو که روزه‌های این روزهایت با تمام وجود است، تو که خوبی، برای ما هم دعا کن.