دویدن با کبوترها

لیلی خرسند- خبر‌نگار

قرار بود ایرانی‌ها 4، 5 سهمیه المپیک بگیرند، قرار بود 15تیم خارجی بیاید و قرار بود این تیم‌ها ورزشکاران قدر و نامی‌شان را بیاورند، اما هیچ‌کدام از این اتفاقات نیفتاد تا خیلی‌ها بگویند میزبان که فدراسیون دوومیدانی ایران باشد، استفاده‌ای را که باید از برگزاری جام بین‌المللی امام رضا(ع) مشهد می‌برد، نبرده است. این جام نخستین تورنمنت بین‌المللی بود که دوومیدانی ایران بعد از انقلاب در فضای باز از آن میزبانی کرده بود. روزهای گذشته مسابقات زنان به‌صورت داخلی و مسابقات مردان به‌شکل بین‌المللی برگزار شد. به‌نظر می‌رسد مسائل مالی و ضعف مدیریتی باعث شد تا مسابقات با آن کیفیتی که قرار بود، برگزار نشود. از 15کشوری که اعلام آمادگی کرده بودند، فقط 8تیم به ایران آمدند و از دوومیدانی‌کاران نامی هم که در استارت‌لیست تیم‌ها بودند، خبری نشد.

  چرا در این فصل؟ 
فصل زمستان که فصل بدنسازی دوومیدانی‌کاران محسوب می‌شود، به‌تازگی به پایان رسیده است. با توجه به فراگیری ویروس کرونا کمتر دونده‌ای در ماه‌های گذشته در تورنمنت بین‌المللی شرکت کرده است. در این شرایط بدن ورزشکار برای شرکت در مسابقه‌ای که قرار بوده است در آن به سهمیه المپیک برسد، آماده نیست. یکی از کارشناسان دوومیدانی که نمی‌خواهد نامی از او برده شود، می‌گوید: «مهدی پیرجهان در 400متر با مانع که رکورد زیر 49ثانیه دارد، چرا باید در این جام بالای 50ثانیه می‌دوید؟ اگر او قبل از این جام در چند مسابقه دیگر شرکت می‌کرد، بهتر نتیجه می‌گرفت.» هاشم صیامی، رئیس فدراسیون دلیل برگزاری جام در این مقطع از زمان را به ایسنا توضیح داده است: «ماه مبارک رمضان را در پیش داریم و بعد از آن هم انتخابات ریاست‌جمهوری است. دیگر فرصتی نمی‌ماند.» جواب کارشناسان به او این است که اگر بعد از‌ماه رمضان یا روزهای اول تیر مسابقات برگزار می‌شد، مشکلی پیش نمی‌آمد، اما به‌نظر می‌رسد مسئله چیز دیگری است. گفته می‌شود بخش قابل‌توجهی از هزینه چندمیلیاردی این جام را شهرداری مشهد پرداخت کرده است. همزمان با انتخابات ریاست‌جمهوری، انتخابات شوراهای شهر هم برگزار می‌شود. فدراسیون این نگرانی را داشته که شاید با تغییر در اعضای شورای شهر مشهد، تامین هزینه مسابقات با مشکل روبه‌رو شود.

   تفتیان بهانه آورد؟ 
عراق قهرمان این جام شد. ایران نه‌تنها نتوانست قهرمان جام شود، بلکه 9مدال طلایش را فقط در ماده‌هایی گرفت که شرکت‌کننده خارجی نداشتند. حسن تفتیان، سجاد هاشمی، کیوان قنبرزاده و... که از امیدهای طلای ایران بودند، دوم شدند. گفته می‌شود چرا عراق که در دوومیدانی از تیم‌های درجه2آسیاست توانسته به قهرمانی برسد؟ عراقی‌ها زمستان کوتاه‌تری نسبت به ایران دارند و با برنامه‌ریزی‌های بهتر، در مسابقات بیشتری شرکت کرده بودند. اما چرا دونده 100متر ایران به نتیجه نرسید؟ او که در فرانسه اردو داشت و ماه‌های گذشته در چند تورنمنت هم دویده بود؟ تفتیان بعد از دومی مدعی شد که کفش‌هایش را قبل از مسابقه دزدیده‌اند. صیامی با طعنه به این اتفاق گفته است: «تفتیان حواسش را جمع کند تا در المپیک کفش‌هایش را گم نکند.» اما بقیه بیش از صیامی از دست او دلخورند. یکی از مربیان می‌گوید: «تفتیان با این حرفش به همه بی‌احترامی کرد. مسابقات که تماشاگر نداشت یا داوران و مربیان کفش‌های او را دزدیده‌اند یا ورزشکاران.» جواد خسروشیری، از مربیان تیم ملی هم این توجیه تفتیان را نپسندیده است: «من نمی‌گویم کفش تأثیرگذار نیست، ولی نه در این حد که او با نفر اول اینقدر فاصله داشته باشد. او سهمیه المپیک دارد، ورزشکار حرفه‌ای است و نباید کفشش را گم کند. کنار حسن، ماساژور، مستندساز و دوستانش بودند، چطور کفشش را گم کرده است؟!» تفتیان با اختلاف 3صدم ثانیه بعد از حسین علی الحفاجی، دونده عراقی دوم شد.

  ضعف‌هایی که به چشم آمد
در دوی 5هزار متر، چند کبوتر وسط پیست مزاحم دونده‌ها بودند، اما کسی نبود آنها را  از پیست خارج کند. از بین این همه نفراتی که در ورزشگاه بودند، یک نفر نبود این پرنده‌ها را به وسط چمن هدایت کند؟ دومین ایراد به دایره پرتاب بود. پرتابگران دیسک و وزنه بعد از مسابقه معترض شدند که زمینِ دایره، لیز بوده و این در کارشان تأثیر منفی گذاشته است. در سال‌هایی که ورزشگاه امام رضا(ع) مشهد تکمیل شده، هیچ مسابقه دوومیدانی در این پیست برگزار نشده و طبیعی است که در طول زمان دایره پرتاب با مشکل روبه‌رو شود، اما چرا مسئولان فنی برگزاری مسابقات هفته‌های قبل روی کیفیت زمین پرتاب نظارتی نداشته‌اند؟ بازتاب خبری این مسابقات هم خیلی راضی‌کننده نبود. در سایت فدراسیون عکس و خبری از این مسابقات دیده نمی‌شود. به‌خاطر شرایط کرونایی، فدراسیون کمتر خبرنگار و عکاسی را برای پوشش مسابقات دعوت کرده بود.

  مهم برگزاری بود
با وجود همه ایرادات خیلی از افراد حاضر در دوومیدانی، برگزاری مسابقه بین‌المللی در ایران را اتفاق مهمی می‌دانند. خسروشیری می‌گوید: «باید از 2جنبه این مسابقه را بررسی کرد؛ یکی برگزاری و دیگری نتایج. این ضعف خیلی بزرگی بود که ما در کشورمان نمی‌توانستیم مسابقه بین‌المللی برگزار کنیم. با میزبانی یک تورنمنت بین‌المللی خیلی از افراد، داوران، مربیان و ورزشکاران درگیر کار می‌شوند و محک می‌خورند. اصل قضیه این بود که ما توانستیم این تورنمنت را برگزار کنیم. ایرادهایی هم به برگزاری هست. بالاخره کرونا تأثیرگذار بود. مسابقه هم زمان خوبی برگزار نشد، ولی در مجموع تلاش خوبی شد.» خسروشیری هم از نتایج راضی نیست: «سال المپیکی است و هر میزبانی می‌خواهد ورزشکارانش نتایج خوب و سهمیه بگیرند، اما بچه‌های ما خوب نبودند. درست است زمان مسابقه خوب نبود، اما این تلنگر خوبی به همه بود تا بیشتر تلاش کنیم.»
با اینکه برگزاری یک تورنمنت بین‌المللی، دست‌اندرکاران دوومیدانی را راضی کرده است، اما آنها می‌گویند دستاورد این مسابقات به اندازه هزینه‌ای که شد، نبود. ثبت 2رکورد جدید در دوی 100متر با مانع و پرش طول زنان تنها اتفاق مهم این مسابقات بود. بعد از این جام گفته شد مهدی پیرجهان هم به سهمیه المپیک رسیده، اما سهمیه پیرجهان در دوی 400متر با مانع هنوز قطعی نیست. طبق رنکینگ جهانی او می‌تواند به المپیک برود، اما به این شرط که تا اول تیرماه رنکینگ جهانی تغییری نکند.