بهاری که تو می‌آوری

  یاسمن رضائیان

این روز شبیه به روزهای دیگر نیست. خورشید در آسمان از جای خودش طلوع می‌کند، آدم‌ها در خیابان به سمت مقصدهایی متفاوت می‌روند و درختان خواب جوانه‌زدن می‌بینند. زمین نیز در فکر بهار است اما نه آن بهاری که با سبزشدن دنیا از راه می‌رسد. بهاری که در قلبش اتفاق می‌افتد. خورشید، آدم‌ها، درخت‌ها و زمین، به ظاهر روزی دیگر از زندگی را شروع کرده‌اند اما در جان آن‌ها بهار در شرف آمدن است.
بهار، تولد توست. تولدی که بسیار دورتر از ما اتفاق می‌افتد. تولدی در قلب خانه‌ای باشکوه و دوست‌داشتنی. کعبه، گهواره‌ی تو بود. جز تو چه کسی در کعبه به دنیا آمد؟ هیچ‌کس. اولین‌ها انگار همیشه با نام تو گره خورده‌اند. اولین‌ها و آخرین‌ها.
چیزی در قلبم هست که می‌گوید در روز تولد تو باید کاری کنم. همه‌ی ما در آستانه‌ی بهارِ دنیا، خانه‌تکانی می‌کنیم، با خودمان خلوت می‌کنیم و برای تغییرهای خوب آماده می‌شویم. برای بهاری که در قلبم اتفاق می‌افتد نیز باید کاری کنم. می‌خواهم به تو نزدیک‌تر شوم و عمق شُکوه این تولد زیبا را درک کنم.
معرفت، اولین قدم در درک‌کردن است. برای پی‌بردن به شکوه این تولد باید درباره‌ات بدانم. چه چیزهایی در جهان وجود دارد که مرا به شناخت از تو می‌رساند؟ شاید شناخت، از نام تو آغاز می‌شود. نامی که شأن و عظمت تو را نشان می‌دهد. پیش از تو چه کسی نامی چنین زیبا داشت؟ چه کسی مانند تو بلندمرتبه و بزرگ بود؟ تو اولین هستی.
و اولین‌بودن شجاعت می‌خواهد. ایمان می‌طلبد. به باور نیاز دارد. مثل وقتی که در خیل مخالفان و بدبینان، تو اولین کسی بودی که به دین پیامبر ایمان آوردی. سن و سال کمی داشتی اما بلندمرتبگی از همان ابتدا در ذات تو بود. از همان ابتدا ایمانِ اولین‌بودن را داشتی.
این روز شبیه به روزهای دیگر نیست. امروز تو به دنیا می‌آیی و دیگر مهم نیست ما از آن سال باشکوه چه‌قدر فاصله داریم. این روز پس از سال‌ها هنوز بهار قلب‌های ماست. و راستش بهار همیشه هم در قلب‌ها اتفاق می‌افتد. شاید بیرون از جان ما روز، به ظاهر، همان روز همیشگی باشد. خورشید در آسمان از جای خودش طلوع می‌کند، آدم‌ها در رفت و آمدند و درختان با شاخه‌های لاغرشان به آسمان نگاه می‌کنند. اما در قلب‌های ما شوری شیرین به پاست. امروز روز تولد توست و ما هرکدام به اندازه‌ی خودمان سعی می‌کنیم برای درک این بهار، برای درک نام و شأن اولین پدرمان، قدمی برداریم. می‌دانیم درخت‌های معرفت در قلب ما شکوفه خواهند داد چون رسالت بهار بخشیدن و آگاه‌کردن است.