خورشید، همچنان می‌درخشد

مسعود پویا_روزنامه نگار

 «علی نصیریان یکی از نمونه‌های درخشان ژنتیک میان گروه‌های مختلف اجتماعی است؛ هم خصوصیات آدم‌های قلهک و شمیران را دارد و هم توپخانه و مولوی را؛ یعنی به‌راحتی می‌تواند در نقش آدم‌های مختلف فرو برود و آن را بپروراند». (فریدون گله/ سینمای فریدون گله/ رضا درستکار/ نشر خزه ۱۳۹۹)
این شاید دقیق‌ترین و در عین حال موجز‌ترین توصیفی باشد که می‌توان از هنر نصیریان ارائه داد. آنچه زنده‌یاد فریدون گله گفته و این طی طریق میان قلهک تا توپخانه و شمیران تا مولوی، چکیده هنر استادی است که به‌ندرت خودش را تکرار کرده و بیشتر از هر بازیگری در این سینما کاراکتر ساخته است. کارنامه پربار و پرافتخار نصیریان شاهد مثال برای تداوم حضوری است که خیرش به سینما، تلویزیون و تئاتر ایران زیاد رسیده است.
 کدام بازیگری را در سینمای ایران می‌توان سراغ گرفت که از تنوع نقش مثل نصیریان استقبال کرده باشد؟ چند بازیگر را می‌شناسید که ۵۰سال جلوی دوربین رفته باشد و همچنان طراوتش را حفظ کرده باشد؟ فاصله بعید مهر و خشم را چند بازیگر این سینما، فقط با چشمانشان طی کرده‌اند؟ 
  نگاه کنیم به آخرین تصویری که از علی نصیریان در سینمای ایران دیده‌ایم، به «خورشید» مجیدی که بیشتر فیلم بچه‌هاست؛ در رأسشان کاراکتر علی و بعد جواد عزتی و نصیریان در فرصت‌های نه‌چندان بلند، سیمایی تازه از شخصیت منفی خلق می‌کند که اصلا تیپ نیست و کاملا شخصیت است. مثل همیشه با کنترلی که بر چهره دارد و صدای فوق‌العاده‌اش از هاشم یک نقش منفی جذاب پایین‌شهری می‌سازد. سال‌هاست که حضور نصیریان در هر اثری یک اتفاق مهم هنری است؛ حتی اگر در آن اثر، کاراکتر محوری نباشد، باز هم او صندلی خود را می‌یابد و نشان می‌دهد که خورشید همچنان می‌درخشد.