همکارانی که از ماتم گرفتن مجازی در این چندروزه مچاله شده‌اند، نفس‌بریده و با چشمان خشکیده از راه می‌رسند. شیده لالمی در طول 20سال روزنامه نگاری آنقدر در این فضای حرفه‌ای با آثار درخشانش ریشه دوانده که مراسم یادبودش، روزنامه‌نگاران را در زمستان کرونازده، هرچند با فاصله، گرد هم آورد. گرد آمده‌اند تا از او بگویند، از گزارش‌هایش، از میراث حرفه‌ای‌اش و از بند بند واژه‌هایی که در آن دغدغه تنیده شده و درد مردم.
کرونا مجال نمی‌دهد ماتم‌زدگان در آغوش هم اشک بریزند. مجال نمی‌دهد گفت‌وگویی جریان یابد تا شاید آتش این داغ کمی سرد شود. ماتم شیده لالمی زیر آسمان کبود آخرین روز دی99 برگزار شد؛ مختصر، پراکنده و جانسوز.
روزنامه‌نگاران و پیشکسوتان او را صدای بی‌صدایان می‌خوانند و مدافع حقوق زنان و بی‌پناهان. در این مراسم زهرا نژادبهرام، حسن خلیل آبادی و علی اعطا، اعضای شورای شهر تهران و جمعی از اساتید و پیشکسوتان روزنامه‌نگاری ازجمله حسن نمک‌دوست، علی‌اکبر قاضی‌زاده، شهلا شرکت و افشین امیرشاهی درباره دوران کاری و حرفه‌ای شیده لالمی صحبت کردند.
در ابتدای این مراسم ابوالحسن ریاضی، مدیرعامل مؤسسه همشهری با ابزار تأسف و اندوه فراوان بابت درگذشت شیده لالمی او را روزنامه‌نگاری برجسته و پرتلاش خواند: «لالمی جزو روزنامه‌نگاران پیگیر و متعهد روزنامه همشهری بود و قطعا جای خالی او در کنار همکارانش احساس می‌شود.»
علی‌اکبر قاضی‌زاده استاد روزنامه‌نگاری، با بیان اینکه جامعه روزنامه‌نگاری ما از روزنامه‌نگارانی مانند شیده لالمی، غنی نیست و با ابزار تأسف درباره جای خالی او در این حرفه گفت: «شیده لالمی در ابتدا کارش را با من شروع کرد و من شاهد تولد یک روزنامه‌نگار بااستعداد بودم. طی این 20سال با من در ارتباط بود. الان حس آن پدری را دارم که شاهد مرگ فرزندش بوده است. چراکه من تولد شیده لالمی را به‌عنوان روزنامه‌نگار دیدم و مانند یک پدر به این فرزند روزنامه‌نگار می‌بالیدم تا اینکه متأسفانه الان شاهد نیستی او هستم. نکته‌ای در مورد خانم لالمی که همیشه مرا تحت‌تأثیر قرار می‌داد، حس انسانی و دغدغه‌های انسانی او نسبت به همه آدم‌ها بود.»
زهرا نژادبهرام، عضو شورای شهر تهران، شیده لالمی را روزنامه‌نگار دغدغه‌مند خواند و گفت: «لالمی روزنامه‌نگاری دغدغه‌مند بود. دغدغه انسان‌ها را داشت و هر جایی که احساس می‌کرد می‌تواند با حرفه‌اش به دغدغه‌های انسانی پاسخ دهد، حضور می‌یافت و برای به ثمر رساندن هدفش تلاش می‌کرد. او هر جا لازم بود از هویت انسان دفاع می‌کرد، هر جا لازم بود از هویت کودکان کار دفاع می‌کرد و هر جا لازم بود از انجمن‌های همکارانش دفاع می‌کرد. او هر جا که لازم به دفاع از حقوق دیگران بود، حاضر می‌شد. قلم بسیار پرتوانی داشت. او با نوشته‌هایش با من حرف می‌زد. بارها به او گفتم «قلمت با من حرف می‌زند».
در ادامه حسن نمک‌دوست استاد روزنامه‌نگاری، لالمی را یکی از بهترین راویان مسائل تلخ جامعه دانست و گفت: «معتقدم مهم‌ترین سازه‌ای که روزنامه‌نگاران تولید می‌کنند خبر نیست. زیباترین محصولی که یک روزنامه‌نگار تولید می‌کند، گزارش است. در گزارش همه توانایی‌های یک روزنامه‌نگار یکجا عرضه می‌شود. به همین خاطر بهترین روزنامه‌نگاران، بهترین گزارشگران هستند. در میان انواع گزارش، دشوارترین و شگفت‌انگیزترین آن، گزارش مردمی است. گزارشی که مخاطبان آن مردم هستند؛ مردمی که برای زندگی بسیار تلاش می‌کنند، زحمت می‌کشند و در جامعه ما بسیار شکست می‌خورند و احتیاج دارند کسی صدای آنها را بشنود. شیده لالمی یکی از بهترین گزارش‌نویسان اجتماعی در این زمینه بود. البته در جامعه ما اینطور جاافتاده که گزارشگری روزنامه‌نگاری باید گزارش تلخی‌ها باشد، در صورتی که گزارشگر باید حلاوت‌ها و شیرینی‌های زندگی را هم ببیند و آن را گزارش کند. شیده فرصت اینکه گزارش‌های شیرین بنویسد را پیدا نکرد. او جزو بهترین گزارش‌نویسان مسائل تلخ اجتماعی بود. ای‌کاش می‌بود تا شیرین‌ترین گزارش‌ها را هم به قلم او می‌خواندیم. از صمیم قلب افسوس می‌خورم که او دیگر در میان ما نیست.»
افشین امیرشاهی روزنامه‌نگار پیشکسوت نیز از تجربه 20ساله شیده در این حرفه گفت و دردها و رنج‌هایی که گزارش‌نویسی در جامعه برای روزنامه‌نگار در پی خواهد داشت: «شیده لالمی 20سال روزنامه‌نگاری کرد و هیچ‌گاه پشت میز ننشست و همیشه در میدان بود. او صدای مردم بود. او در معرض انواع و اقسام مشکلات مردم بود و این مسائل به‌تدریج در روح شیده رسوخ کرده بود. شیده سال‌ها از غم و درد مردم نوشت و باید کسانی که راه شیده را ادامه می‌دهند بیشتر مواظب خود و روحیه‌شان باشند.»
در این مراسم خانم‌ها شهلا شرکت و الناز محمدی هم هرکدام در مورد ویژگی‌های حرفه‌ای و آثار مرحوم لالمی با حاضران سخن گفتند.
یادبود یک همکار
در همینه زمینه :
