یادداشت/ آلودگی هوا؛ بلای خاموشی که جان می‌گیرد

هادی مرزبان- نمایشنامه‌نویس و کارگردان

هرسال به دلایل کاملا مشخصی در دل زمستان شاهد آلودگی هوای پایتخت هستیم و امسال نیز علاوه ‌بر دربرگیری ویروس کرونا؛ آلودگی هوا نیز مزید بر علت شده تا خیلی از شهروندان دچار مشکلات بسیار شوند. تقریبا این آلودگی چندروزه نشان داد که خطر آلودگی هوا برای ما چقدر است و این خطر کمتر از ویروس کرونا نیست. یک‌سال است که همه از شیوع این میهمان ناخوانده واهمه داشته و داریم؛‌ اما حالا آلودگی هوا نیز شهروندان شهرهای بزرگ را درگیر خود کرده است. راستش دیروز که از پنجره بیرون را نگاه می‌کردم وقتی توانستم کوه‌ها و خانه‌ها را ببینم باز هم خوشحال شدم و دوباره جریان زندگی را دیدم. این آلودگی هوا یک بلای خاموش است که به‌تدریج جانمان را می‌گیرد. این خود از ویروس بدتر است و کسی به آن واقف نیست. فکر می‌کنیم در آرامش زندگی می‌کنیم اما در اصل آرامشی در کار نیست وآن  صدمه جبران‌ناپذیرش را می‌زند. ای کاش در پایتخت همیشه هوای پاک داشتیم و هر روز، روز هوای پاک بود. همه در زمان آلودگی هوا دنبال مقصراند. مقصر اصلی همه کسانی هستند که در این شهر زندگی می‌کنند و هیچ‌وقت رعایت حال شهر را نمی‌کنند. اگر شهروندان در حد و اندازه حقوق شهروندی رعایت کنند، اگر مسئولان در اندازه وظایف تعریف‌شده خود عمل کنند، به‌طور حتم نیمی از مشکلات حل می‌شود. ‌ای کاش مسئولان از ابتدا به فکر باشند و سازمان‌ها و ارگان‌ها برای توجیه عملکردشان، مقصر تعیین نکرده و مشکلات را گردن هم نیندازند. همه برای ایجاد هوای پاک باید از خودشان شروع کنند. هم‌اکنون تمیزی و پاکی هوا برای شهروندان شهرهای بزرگ به آرزویی تبدیل شده؛ وقتی پای عمل به قوانین و یا نظارت می‌رسیم همه شانه خالی می‌کنند درصورتی که مقصر آلودگی هوا، هم آن موتورسوار یا راننده اتوبوس و کامیون است و هم کسی که نمی‌تواند نظارت درستی داشته باشد. معتقدم که جرم، جرم است و باید وقتی کسی رعایت نمی‌کند جرائم سنگین اعمال شود. متأسفانه هیچ‌چیزی حساب کتاب ندارد؛ ما اول خطا می‌کنیم، وقتی به مشکلات زیاد برمی‌خوریم کارشناسان را جمع کرده به‌دنبال راه چاره هستیم. کارها دست کاردان نیست و همیشه در حل مشکلات در نقطه صفر قرار داریم.