زنگ محرومیت در جنوب‌شرقی ایران

فهیمه طباطبایی- خبرنگار

اگر وضعیت شیوع کرونا در تهران و شهرهای برخوردار دیگر قرمز است و تعداد کشته‌شدگان هر روز بالا می‌رود، وضعیت پوشش تحصیلی کودکان و نوجوانان در استان سیستان و بلوچستان از قرمز هم گذشته و دانش‌آموزان زیادی به‌ویژه دختران به‌دلیل دسترسی نداشتن به تکنولوژی و لوازم آموزش از راه دور، اقدام به ترک تحصیل می‌کنند.
قبل از شیوع ویروس کرونا هم وضعیت آموزش عمومی در این استان اصلا خوب نبود و همواره در جدول‌های آماری وزارت آموزش و پرورش یا وزارت رفاه جزو 5استانی محسوب می‌شد که نرخ پوشش تحصیلی پایینی داشت تا آنجا که محمدرضا واعظ مهدوی، مشاور وزیرتعاون، کار و رفاه اجتماعی آذر سال گذشته اعلام کرد‌؛ نرخ پوشش تحصیلی مقطع متوسطه دوم در سیستان و بلوچستان 56درصد است و 44درصد از دانش‌آموزان ترک تحصیل می‌کنند.
حالا حساب کنید استانی که در وضعیت عادی، دچار چالش در آموزش عمومی بود و کمبود فضای آموزشی شهرستان‌ها و روستاهای آن، کودکان و نوجوانان را آزار می‌داد، بعد از کرونا و جایگزین شدن آموزش مجازی به جای حضوری چه وضعیتی پیدا کرده است؟
فعالان نهادهای مدنی و معلمان این استان هر روز آمار جدیدی از ترک تحصیل دانش‌آموزان در روستاها و شهرستان‌های سیستان و بلوچستان ارائه می‌دهند. کودکان یا نوجوانانی که تا پیش از کرونا، به مدد همکاری نیکوکاران و انجمن‌های خیریه، امکان تهیه کتاب درسی و لوازم تحریر را داشتند، امسال چگونه از پس خرید گوشی تلفن همراه، تبلت یا لپ‌تاپ برمی‌آیند؟  معلمی از شهرستان دشتیاری استان بلوچستان در اینستاگرام خود نوشت: از 32دانش‌آموز کلاسم در سال گذشته تنها 21نفر امسال به مدرسه می‌آیند، 11نفر دیگر به‌علت فقر مالی و گرانی هزینه‌های تحصیل آموزش مجازی، ترک تحصیل کرده‌اند. معلم دیگری از شهرستان سرباز نوشته که دانش‌آموزان مدرسه‌شان به نزدیک نصف رسیده چون دختران مثل گذشته اجازه ادامه تحصیل ندارند و پسران هم به‌علت تورم‌های اخیر به‌کار روی آورده‌اند. از طرفی واقعا نظارتی روی والدینی که مانع از تحصیل فرزندشان می‌شوند، وجود ندارد. کرونا یا تورم، فقر فرهنگی یا کمبود معلم و مدرسه، فرقی نمی‌کند، علت هرچه که باشد، باعث شده کودکان و نوجوانان کمتری در جنوب‌شرقی ایران بتوانند درس بخوانند و باسواد شوند. بچه‌هایی که در همه جدول‌های پوشش تحصیلی در ردیف آخر قرار دارند و جایگاهشان بهبود پیدا نمی‌کند.