عطر غذای نذری در محله

در قدیم رسم بر این بوده که هر کسی در ماه‌های «محرم» و «صفر» نذری(خرج) داشت و بساط پخت‌و‌پز را در منزل خود برپا می‌کرد. آنها بر این باور بودند که دود و دم این تشکیلات باید در فضای خانه پیچیده شود تا با این عمل خانواده و زندگی و کسب کارش بیمه امام حسین(ع) شود. مادربزرگم زنده‌یاد حاجیه خانم «فاطمه بنگری» تعریف می‌کرد که اهالی قدیم «کن» بهترین برنج و روغن را برای نذری امام حسین(ع) تهیه می‌کردند. یکی از این افراد حاج «محمد بالونی» بود که مادربزرگم تعریف می‌کرد وقتی که در خانه‌اش دیگ‌های برنج و خورش برپا می‌شد، بو و عطر این پلوی نذری تا 7 تا خانه آن سو‌تر می‌رفت. جالب است بدانید در قدیم، خانه‌های کن مانند اکنون نبود و وسعت هر خانه به 2 یا 3 هزار‌مترمربع می‌رسید. اکنون حساب کنید که این برنج چه عطر و بویی داشت. البته بیشتر اهالی براین باورند این حس خوب هم به سبب اعتقادات اهالی آن زمان ساکن کن بوده است.
امین نورقربان‌/ از ساکنان محله کن