امیرهوشنگ مهریار، روانشناس خانواده با بیان اینکه مردم باید بدانند در شرایط کنونی تنها نیستند و این وضعیت برای همه افراد یکسان است، گفت: ابهام و بی‌اطلاعی از آینده باعث شده تا شاهد برخی رفتارهای پرتنش در خانواده‌ها و جامعه باشیم. او با تأکید بر اینکه زندگی با کرونا تجربه تازه‌ای است که به‌دلیل نوپدید بودن آن، پژوهش‌های زیادی در مورد اثراتش انجام نشده، ادامه می‌دهد: در نگاه خوش‌بینانه می‌توانیم امیدوار باشیم این ویروس می‌تواند پیامدهای مثبتی هم داشته باشد؛ مثلا والدین کارمندی که تا قبل از شیوع ویروس در خانه حضور چشمگیری نداشته و فرصت دیدار با فرزندانشان را نداشتند، حالا به‌دلیل دورکار شدن بیشتر در کنار خانواده هستند، اما همین در کنار هم بودن باعث افزایش تماس‌ها و درگیری‌ها در بین اعضای خانواده می‌شود و شکاف‌ها و تعارضاتی که قبلا وجود داشته ممکن است سر باز کند. به گفته مهریار، انسان موجودی است که آمادگی سازگاری با شرایط و محیط را دارد و انسان‌ها می‌توانند خود را با این شرایط وفق دهند که البته تأثیر نپذیرفتن از این شرایط، بستگی به خاستگاه اصلی فرد و خانواده دارد. به گفته این روانشناس، برخی افراد با طولانی شدن شیوع ویروس تصور می‌کنند دیگر قدرت تحمل محیط‌های شلوغ را ندارند؛ درحالی‌که مغز انسان قدرت سازگاری با محیط را دارد و این عادت‌هایی که در چندماه اخیر سراغ برخی افراد آمده به‌تدریج از بین می‌رود و با عوض شدن شرایط، مردم کم‌کم به شرایط جدید خو می‌گیرند. او ادامه داد: پیشرفت تکنولوژی فرصتی است تا از امکانات فضای مجازی در روزهایی که کارمندان دورکار شده‌اند، استفاده کنند. در این شرایط ممکن است در زمینه آموزش، کسب و کار و... تغییراتی اساسی به‌وجود بیاید و افراد ناچار باشند به جای حضوردر محل کار از امکانات اینترنتی برای مشاغل خود استفاده کنند. به گفته این روانشناس، عارضه خو‌گرفتن با تنهایی، به‌خودی خود عارضه‌ای روانی محسوب نمی‌شود؛ مگر اینکه از قبل زمینه بیماری روانی در فرد وجود داشته باشد و حالا با در خانه بودن و دور ماندن از اجتماعات خانوادگی بروز پیدا کرده است.
انسان قدرت سازگاری با هر شرایطی را دارد
در همینه زمینه :
