آیا همه لژیونرها پیشرفت کردند؟

موج لژیونر شدن فوتبالیست‌ها شدت گرفته که کاملا طبیعی است. از قبل هم پیش‌بینی می‌شد با توجه به افزایش چشمگیر نرخ ارز، این اتفاق رخ بدهد. زمانی فقط حضور در لیگ‌های عربی می‌توانست آورده مالی خوبی برای فوتبالیست‌ها داشته باشد، اما الان یک پیشنهاد محقر 200هزار دلاری از لیگ‌های سطح پایین اروپایی هم بیش از 5میلیارد تومان ارزش دارد و منافع مالی بازیکنان را بیش از حضور در ایران تامین می‌کند. پس هر که به هوای پول می‌رود، تکلیفش روشن است. با این حال برخی همچنان عقیده دارند صرف حضور در فوتبال اروپا باعث پیشرفت بازیکنان می‌شود. از آن جمله است رضا اسدی، هافبک این فصل تراکتور که مدعی شده صددرصد راهی اروپا خواهد شد. او در مصاحبه‌اش از لحنی نسبتا تحقیرآمیز در مورد لیگ ایران استفاده کرده که بازتاب‌های بدی داشته است. به هر حال اسدی حق انتخاب دارد و امیدواریم موفق باشد، اما اینکه گمان کنیم حتما هر بازیکنی راهی فرنگستان شد، فوتبالش هم ترقی خواهد کرد، جای بحث دارد.
در همین پست اسدی، بازیکنی مثل سعید عزت‌اللهی سال‌هاست که در تیم‌های زیر متوسط اروپایی دست به‌دست می‌شود و واقعا پیشرفت چشمگیری نداشته؛ چه بسا اگر او در ایران باقی می‌ماند، حداقل بازیکنی شبیه احمد نوراللهی می‌شد، اما لژیونر شدن چندان برایش سودمند نبوده است. استعدادی مثل مرتضی پورعلی‌گنجی هم که تکلیفش را روشن کرده و ظاهرا به‌خاطر عواید مالی است که بازی در خارج از ایران را ترجیح می‌دهد. از نظر فنی اما به جرأت می‌توان گفت گنجی 5سال پیش خیلی جلوتر از بازیکن امروزی بود. امثال دلفی و صیادمنش هم در جوانی به اروپا رسیدند، اما واقعا هنوز معلوم نیست چه کاره هستند؛ درست مثل صادق محرمی که نفهمیدیم بالاخره بعد از جدایی از پرسپولیس به مقاصد فنی‌اش رسید یا نه؟ این همه یعنی هر لژیونر شدنی هم لزوما باعث ترقی نیست. حساب مالی اما همانطور که گفتیم کاملا جداست.