نکته بازی

اینقدر عجله هم لازم نیست
در فاصله 10روز تا آغاز مسابقات لیگ برتر، تازه خبر رسیده باشگاه تراکتور درصدد است 2بازیکن خارجی‌اش یعنی جفرسون یوری و حمزاوی عکاشه را از برزیل و الجزایر به کشور ثالث و از آنجا به ایران بیاورد تا به امید خدا تست کرونا بدهند و اگر قسمت شد با تیم تمرین کنند. یک نفر باید به تراکتوری‌ها بگوید این میزان از عجله هم واقعا لازم نیست. حالا صبر کنید، شاید یک وقت بالاخره آمار بالای کرونایی‌ها، مصاحبه‌ها و اعتراضات بازیکنان و مدیران‌تان نتیجه داد و لیگ را تعطیل کردند. اینطوری فقط خرج پروازهای این دو بازیکن روی دست‌تان می‌ماند. فرض کنیم جفرسون و عکاشه واقعا گیر افتاده بودند و هیچ پروازی برای‌شان نبود؛ شما دژاگه و همین مسعود شجاعی را هم نتوانستید به‌موقع سر تمرین بکشانید. پس روشن می‌شود مشکل از جای دیگری است.

یک فرق ما و دنیا
از سرگیری مسابقات لالیگا با چند سورپرایز جالب برای بیننده‌های تلویزیونی همراه بود. کارگردان‌های اسپانیایی برای گرفتن زهر بازی در ورزشگاه خالی، سکوها را با کار گرافیکی پر از تصاویر باورپذیر تماشاگران کرده و برای آنها صدا هم گذاشته بودند؛ طوری که اگر کسی نمی‌دانست تصور می‌کرد واقعا شاهد یک بازی فوتبال با حضور پرشور تماشاگران است. در کشورهای دیگر هم ایده‌هایی مثل استفاده از تماشاگران مقوایی اجرا شد. این یعنی در دنیا پذیرفته‌اند که فعلا کار خاصی نمی‌شود کرد و باید با کرونا ساخت، پس با هنر و خلاقیت کمی نشاط درست می‌کنند. در ایران اما هنوز بعضی باشگاه‌ها با اصل برگزاری مسابقات مشکل دارند و تازه دارند به فیفا نامه می‌نویسند. بله؛ یک فرق ما با دنیا این است که معمولا «مسئله» را دیر می‌پذیریم و زمان لازم برای کشف راه‌حل را پشت این ناباوری می‌سوزانیم.

برنده تویی، بازنده ماییم
این روزها شایعه بازگشت علی کفاشیان به فدراسیون فوتبال داغ شده است. او می‌گوید استعفای کتبی نداده و به‌ عنوان نایب‌ رئیس می‌تواند تا زمان برگزاری انتخابات، سرپرست فدراسیون باشد. ما که زورمان نمی‌رسد، فقط خواستیم به رئیس خندان بگوییم بیا برادر؛ بیا که دیگر خبری از عادل فردوسی‌پور و همان نیمچه مزاحمت‌هایش هم نیست. دیگر کسی نیست که از دست شما سرش را به میز بکوبد. بیا تا دوباره شاهد لغو سطح پایین‌ترین بازی‌های دوستانه تیم ملی و قهقهه‌های شما در واکنش به آن باشیم، بیا و باز بگو «خودمان در خوابگاه تیم بانوان سوسک فرستادیم تا ترس‌شان بریزد.» بیا و باز با آن حجم غریب از بی‌تفاوتی‌هایت آزارمان بده. برنده شمایی که با هر جناح و آدمی کار کردی و هیچ‌چیز را جدی نگرفتی. بازنده ماییم که فکر می‌کردیم دنیا با حرص خوردن ما درست می‌شود.