ممنونیم؛ زنان و مردان فداکار!

با این‌که نام رفتار شما فداکاری است،‌ من نمی‌توانم خودم را جای شما بگذارم؛ چون تحمل رنج دوری از خانواده را،‌ آن هم برای این مدت طولانی ندارم.پس باید کاری انجام بدهم که از پسش برمی‌آیم، یعنی ماندن در خانه‌. البته که این حرف تکراری به‌نظر می‌رسد، ولی حتماً دلیل خیلی مهمی دارد که هی تکرار می‌شود.
امیرعلی رهنمانیا،41 ساله از تهران ای فرشتگانی که به انسان‌ها زندگی دوباره می‌بخشید و آن‌ها را از بستر بیماری رها می‌سازید، شما که روز‌ها و شب‌ها مشغول خدمت‌رسانی به مردم هستید.
دل‌گرمی ما به شما مدافعان سلامت است. شما امید را در دل بیماران زنده نگه می‌دارید.
علی حسین‌پور،31ساله از تهران مین‌های این کارزار را کسی برایتان خنثی نکرده، بلکه شما فرشته‌های زمینی که مراقب همه‌ی مردم گرفتار و بیمار هستید، سپید پوشیده‌اید تا ما سیاه نپوشیم.
امیرعلی سلمان‌پور، 41 ساله از تهران این‌روزها کادر درمانی بیمارستان‌ها به سربازها در جنگ تشبیه می‌شوند؛ اما پدرم نظر دیگری دارد. می‌گوید کسی که به جنگ می‌رود، خطر کم‌تری تهدیدش می‌کند. چون در میدان جنگ دشمن مشخص است و می‌دانید در چه موقعیتی قرار دارد، اما در میدان کرونا دشمن اصلاً دیده نمی‌شود.
پزشکان و پرستارها هرروز با ده‌ها بیمار کرونایی سروکار دارند، اما ویروس معلوم نیست کجاست و از کجا خنجر می‌زند.
محمدعلی بیاتی، 31 ساله از تهران در حالی که ما در خانه قرنطینه هستیم، شما در بیمارستان، یعنی مکانی که بیش از هرجای دیگر در معرض خطر است، به سوگند پزشکی خود، یعنی نجات بیماران عمل می‌کنید. ممنونم، ای زنان و مردان فداکار!
علیرضا عزیزی، 41 ساله از تهران گاهی برای تشکر از دیگران باید کاری انجام دهیم. مثلاً وقتی پدرت برای نمره‌های خوب به تو هدیه‌ می‌دهد، تو هم  او را در آغوش می‌گیری. اما گاهی برای تشکر از دیگران نباید هیچ‌قدمی برداشت. نمونه‌اش همین روزها و تشکر از کادر درمانی است. آن‌ها نمی‌خواهند ما برای تشکر در آغوش بگیریمشان یا برایشان هدیه‌ بخریم. برعکس، می‌خواهند در خانه‌هایمان بمانیم و برای تشکر از آن‌ها قدم از قدم برنداریم.
محمدصالح شیوا، 41 ساله از تهران