پا شو؛ الان وقت خوبی برای شوخی نیست

محمدرضا نصیری| فاصله بین خداحافظی با دو ستاره فوتبال آن‌قدری زیاد نبود که بعد از خداحافظی اول لباس مشکی را از تن درآوریم. ویروس چینی آن‌قدر عزا بر سرمان ریخته که دیگر فرصت عزاداری نمانده. دیگر حتی فرصت نداریم خرید واکسن خارجی را مطالبه کنیم. باید لباس سیاه قبلی را از تن خارج کنیم و لباس سیاه تازه‌ای بپوشیم. روی سیاه قبلی کلی غصه ریخته و برای غصه‌ای دیگر جا ندارد. باید برای روزنامه آگهی تسلیتی بنویسیم. همیشه پیش از آن‌که فکر کنیم اتفاق می‌افتد. کی فکرش را می‌کرد با آن همه دعا و انرژی مثبت مجبور شویم از علی انصاریان هم خداحافظی کنیم؟ و خاک، خاک پذیرنده، اشارتی است به آرامش. میناوند و انصاریان که در زمین فوتبال آرامش و بنای نشستن نداشتند، زیر خاج به آرامش می‌رسند و آرامش را از ما می‌گیرند. مهرداد تازه دو ماه بود که داماد شده بود؛ برای ادامه زندگی به‌اندازه کافی انگیزه داشت. علی تازه همین امسال برای اولین‌بار فیلمش به جشنواره فجر راه یافته بود. فرصت نکرد روی فرش قرمز جشنواره قدم بزند و کانون فلاش دوربین‌ها باشد. وقت نکرد با پرویز پرستویی و عادل فردوسی‌پور برود روی سن و همگی ماسک‌شان را برای عکس یادگاری از روی صورت بردارند و ما هم در شبکه‌های اجتماعی از آنها انتقاد کنیم که چرا کرونا را جدی نمی‌گیرید. 
کرونا مدتی است در زمین فوتبال در حال روپایی زدن و گرفتن قربانی است. دو تن از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال‌مان حریفش نشدند. آخر الان چه وقت خداحافظی بود؟ چه وقت زیر خاک رفتن بود؟ بیایید برای رقیب کری بخوانید، بیا با جواد کاظمیان شوخی کن و عکس او را کنار مونیکا بلوچی بگذار. بیا با شریفی‌نیا به «کلوپ همسران» برو. در «زیر آسمان شهر» جایت خالی است. بیا آهنگ «شدید»ت را ادامه بده. شاید از خوانندگی خوشت آمد. «رمانتیسم عماد و طوبی» بدون تو نه عماد دارد نه طوبی، نه رمانتیسم سرش می‌شود. پا شو بابا خودت را لوس نکن! هیچ‌کس باور نمی‌کند که رفته‌ای...


نمونه‌ای از تعصب مثال‌زدنی علی انصاریان، وقتی اون موقع رسم بود بازیکنان به نشانه تعصب سرشان را جلوی توپ بگذارند


علی تازه‌جوان در کنار اسطوره محبوب فوتبال ایران. عابدزاده از مبارزه با مرگ پیروز بیرون آمد، انصاریان به استقبال مرگ رفت


عکس دو نفره از دو علی و دو شماره هشت ابدی و دوست‌داشتنی پرسپولیس. خدا بقیه هشت‌های اسطوره‌ای سرخ‌ها از جمله علی کریمی، ناصر محمدخانی و مجتبی محرمی را برای ما حفظ کند


عکسی سینمایی اما شبیه به واقعیت. گریم انصاریان از جنس همان زخم‌هایی بود که در فوتبال برمی‌داشت اما واقعی


یاد آر ز شمع مرده یاد آر. البته شمع انصاریان نمی‌میرد. خودش می‌گفت « به مو می‌رسد ولی پاره نمی‌شود» چون یکی آن بالاست که هوای ما را دارد. حالا آن بالایی هوس کرده علی انصاریان‌اش را پیش خودش ببرد


گریم داش‌آکلی علی انصاریان که در نگاه اول نمی‌شود او را از پشت آن گریم غلیظ تشخیص داد


بالا بردن جام قهرمانی لیگ توسط علی انصاریان در اولین دوره لیگ برتر. پرسپولیس بعد از این جام چندین سال برای لمس دوباره آن صبر کرد


در اوج محبوبیت و جوانی، زمانی که روزنامه‌ها برای مصاحبه با ستاره‌های نسل او سرودست می‌شکستند و مخاطبان‌شان از آنها پوستر می‌خواستند


در فیلم «هدیه» که خودش تهیه‌کنندگی آن را به عهده داشت و در آن بازی کرد

تیپ خوراک فرش قرمز؛ حیف که عمرش قد نداد تا با اولین فیلم جشنواره‌ای‌اش « رمانتیسم عماد و طوبی» در جشنواره فجر حاضر باشد


تصویری از مرحوم در شهرآورد تهران با لباسی که کسی انتظارش را نداشت. او با پیراهن هر دو تیم در داربی گل زد