علومی، داستان‌نویس است و زبان داستانی‌اش غنی، رنگین، پرخون، زنده، اصیل و سالم. اگر بپرسی که چرا قصه‌نویس شدی، احتمالاً بگوید از تنهایی است که با داستان با همه جهان ارتباط می‌گیرد؛ از فرط مهجور ماندن. شاید هم از او بشنوی نقالی دوره‌گرد است که برای آبدارچی‌ها، کارمندان، خانم‌های خانه‌دار و همینطور برای روستایی‌ها، عشایر و آدم‌های سردرگم قصه می‌گوید.