27سال همه داشته‌اش یک قاب عکس طلایی بود، آن اوایل هر وقت خبر آزادی اسرا را در تلویزیون می‌دید، آن ‌را همچون نوزادی در آغوش می‌کشید و از این خانه به آن خانه می‌برد و به آزادگان نشان می‌داد تا شاید ردی یا نشانی از او بیابد، سال1381 وقتی تبادل اسرا بین ایران و عراق تمام شد، کارش این شد که قاب عکس را به سینه بچسباند و در تشییع پیکر شهدای تازه به وطن برگشته، آن را روی دست بالا ببرد تا شاید بتواند گمگشته‌اش را در بین آن تابوت‌های مطهر بی‌جان پیچیده شده در پرچم بیابد.