در صبح یک چهارشنبه اردیبهشتی تعطیل که روز نیمه‌شعبان است، ورودی‌های مصلی از خیابان بهشتی هنوز خلوت‌تر از آن است که راننده‌هایی که از عباس‌آباد رد می‌شوند، دیالوگ‌های همیشگی‌شان را زیر لب تکرار کنند: «ای بابا، باز هم نمایشگاه کتاب شد و راهبندان شروع شد. تا 10روز اوضاع همینه.» دیالوگ‌هایی که 10سال به گفتن آن عادت کرده بودند و یکی دو سالی به فراموشی سپرده بودند. اما نمایشگاه کتاب خانه به دوش پس از 2سال اقامت در «شهر آفتاب» دوباره به مصلای بزرگ تهران بازگشته است.

چند وقت پیش کتابی دیدم از نویسنده‌ای فرانسوی به نام پیتر بایار که اسمش بود: «چگونه درباره کتاب‌هایی که نخوانده‌ایم حرف بزنیم؟ »چند روز پیش که برای مصاحبه رفتم به دفتر نشر و مصاحبه‌گر از من اسم چند کتاب از انتشارات خودشان را پرسید، سریع اسم چندتا کتاب را ردیف کردم. فقط عنوانشان را از بر بودم. خوش‌شانس بودم که چیز بیشتری نپرسید. فکر نمی‌کنم خودش هم چیزی از آن کتاب‌ها خوانده بود، ولی هر جوری بود برای نخستین‌بار کتاب‌های نخوانده هم به دادم رسیدند. قرار شد که 2 روز قبل از روز افتتاح برویم غرفه و کتاب‌ها را بچینیم.